Na het record van 28 juli was mijn voornemen om opnieuw zonder overnachting mijn ziekenhuisavontuur te doorstaan. Natuurlijk had ik voor alle zekerheid wat toiletspullen ingepakt en medicatie voor een extra dag, maar niet met de bedoeling om die te gebruiken.
Rond 10 uur ging ik onder zeil en werd ruim een uur later uit de verkoeverkamer naar mijn kamer gereden. Op mijn uitdrukkelijke verzoek kreeg ik om 12 uur geen warme maaltijd. Hoera!
Tegen vieren stapten artsen en aanhang onze kamer binnen en vroeg dokter S hoe ik mij voelde. Hij meldde niet expliciet dat alle
poliepen nu verwijderd waren en ik wilde dat toen ook niet meer vragen om geen negatief antwoord te horen. (struisvogel, I know)
Ik moet binnen drie maanden in mijn blaas laten kijken en ja, hij zou mij het liefst een nacht daar houden, maar met een scheve glimlach eindigde hij met de conclusie dat ik toch wel weer naar huis zou gaan. De anderen reageerden enigszins verbaasd. En ik had mijn zin! Yes.
Een uurtje later werden sonde en infuus losgekoppeld en kon ik mezelf aankleden en mijn poffertje kakken.
Ik stond nog duf en wankel op Robbert te wachten en we moesten door allerlei wegafsluitingen ook nog eens een rot eind omrijden. De uurtjes daarna was ik wat misselijk en onrustig. Deze narcose was duidelijk iets steviger geweest dan de vorige. Of was dit mijn reactie op de stress?
Nou ja, whatever, ik sliep in elk geval prima in mijn eigen bed.
Nu maar hopen dat de oei-oei plasjes snel tot het verleden behoren.
Dank voor jullie duimen en lieve wensen.