Achteraf ben ik blij met de timing. Als ik dan toch moest
vallen dan maar liever in januari. Cruijff had er een passende opmerking bij. :-)
Nu het tuinseizoen van start is gegaan en kan ik gelukkig weer een beetje uit de voeten. Op mijn melkkrukje of op een kussentje schuif en scharrel ik door de voortuin. Ik kan weer bukken en zeer gracieus (maar niet heus) opstaan vanuit het gras. De ribzone zeurt nog wat vaagjes. Dat valt me dan wel tegen. Na 11 weken had ik verwacht dat het helemaal over zou zijn. Soit!
Het decemberdrama met de
vallende pijnbomen ligt intussen ver achter ons. Tien dagen geleden is een lawaaimeneer bezig geweest met het frezen van de stronken. Hij heeft offerte uitgebracht voor herstel van ons gras (lees: mollen- en knollenveld). De eerste ronde bestond uit het bespuiten met een goedje tegen mos en andere ongewenste vegetatie. Over een paar weken komt hij het hele veld frezen en eggen om vervolgens zoden te leggen. Dat rijmt.
Stel je voor: krijgen we ooit nog eens een echt gazon. Het moet niet gekker worden.
Als dat allemaal achter de rug is worden er heesters geplaatst in de
blote zuidhoek. Een paar Annabelles, Japanse sierkers, Clematis en wat klimop. Ik kan bijna niet wachten …
Wij waren de afgelopen dagen helemaal zoet in de voortuin. Een hoek met overjarige hei en lavendel gerooid, vele meters gewied tot we een ons wogen en het gras gemaaid. Oei, we weten ineens weer heel goed waar onze spieren zitten.
