Een duiker op weg naar beneden
Komt traag door het water gegleden
Die wereld vol kleur
Te kust en te keur
Maakt hem echt volkomen tevreden
De cowboy
De veedrijver in vroeger tijden
Moest kuddes altijd begeleiden
Een keihard bestaan
Je moest er voor gaan
Op zoek naar de grazige weiden
Ik keek in de zestiger jaren
Heel graag naar hun stoere gebaren
Met Wishbone als kok
Vooraan op de bok
Zo spannend en vol met gevaren
Gil Favor en Rowdy als helden
Die zich in de strijd lieten gelden
Echt mannen met pit
Zo stoer en zo fit
Die zie je nu nog maar heel zelden
Zwijmelen op zaterdag 171
Een hit uit de jaren 80. Op zich had ik niet zoveel met die muziek, maar het ritme bleef wel in je hoofd hangen. Dus vooruit … we gooien George in de groep.
Fijn weekend allemaal.
Lieve ogen, genezende ribben en knikkeren met Marissa
Eerst een plaatje waarbij ik wegsmelt. Is het geen schatje?
Mijn ribbenkast herstelt zich langzaam maar zeker. Nu zeurt het alleen nog en diep bukken is pijnlijk. Drie weken na de val. Ik probeer regelmatig te bewegen, want juist na de nacht of na een uur op de bank speelt het weer op. Gisteren zelfs lopen kuisen en stofzuigen. Gelukkig nam Robbert de ramen en lage objecten voor zijn rekening. Op 4 maart komt er een poetsdame. Het is jaren geleden dat wij ons dat konden permitteren. Nu is er weer wat ruimte voor. Halleluja!
Zaterdagmiddag waren Ronald en Marissa hier. Er stond een boswandeling op hun programma, maar het weer viel tegen. Het knikkerspel uit de jaren 60 werd boven gehaald en ze vond het hartstikke leuk. Ook stratenplan kon haar bekoren. Ze heeft enorm veel fantasie en verzint er hele verhalen bij. Na de soep met worstenbroodjes gingen ze weer op huis aan. Het was erg gezellig.
 |
| Het resultaat |
De hypnotiseur
Zijn dwingende blik is fixerend
Zijn stem klinkt ontzettend bezwerend
Je ogen zijn moe
En vallen traag toe
Gevolgen zijn vaak heel frapperend
Zo kun je bijvoorbeeld gaan zweven
Of iedereen zoentjes gaan geven
Het loopt uit de hand
Soms best wel gênant
Na afloop begin je te beven
Stipjes op de kaart
Waar stond mijn wiegje in 1955 en via welke plaatsen ben ik uiteindelijk hier beland? Daar zat ik van de week over te mijmeren.
De kraamdagen van mijn moeder bracht ik door in de Haagse kraamkliniek Frankenslag.
Na een dag of 10 mochten we naar huis. Mijn ouders en ik huurden een etage bij een hospita aan de Van den Eyndestraat 14 in de Haagse wijk Statenkwartier.
In 1957 verhuisden we naar een portiekflat aan de Nieuweweg 15 in Loosduinen.
(tegenwoordig heet dit de Margaretha van Hennebergweg)
Dat was net op tijd want mijn broertje was op komst.
In 1961 verkasten we van de Haagse zuidwestkant naar de noordoostzijde.
(op dat moment zat mijn vader in Australië als Dutch Officer van de emigratiedienst)
Ik was toen 6 en heb 11 jaar in Mariahoeve gewoond, op Isabellaland. Wij woonden 4-hoog, zonder lift, net boven de boomtop.
In 1972 waren mijn ouders eindelijk aan de beurt voor een eengezinswoning in Zoetermeer. Ik was inmiddels 17 en mijn broer 15. Op Collinsland 4 kon mijn vader zich heerlijk uitleven in de tuin.
Na ons huwelijk in 1975 streken wij in Voorburg neer. (Robbert was daar geboren en getogen)
In het heerlijke, ruime huurhuis op de Kersengaarde 73 werden onze 4 kinderen geboren.
In 1986 kochten we een huis in Voorschoten, waar we opnieuw 11 jaar bleven wonen. Onder de zwarte 5.
Na een diepvrieswinter op de Beekse Bergen trokken we in ons nieuwe huis in Tilburg. Op dat moment (1997) woonden er nog twee kinderen thuis.
Nu we toch al van de Randstad waren afgedwaald, neusden we ook eens bij onze zuiderburen. En daar vonden we ons nieuwe honk, waarmee het Brabantse avontuur tevens het kortste was. Na 22 huwelijksjaren bleven we hier maar 8 jaar plakken. Het voorjaar van 2005 maakte ons Nederbelgen.
We hebben bijna voor de derde keer de 11 jaar op één stek volgemaakt.
Vandaar dat mijmeren ...
De kraamdagen van mijn moeder bracht ik door in de Haagse kraamkliniek Frankenslag.
Na een dag of 10 mochten we naar huis. Mijn ouders en ik huurden een etage bij een hospita aan de Van den Eyndestraat 14 in de Haagse wijk Statenkwartier.
In 1957 verhuisden we naar een portiekflat aan de Nieuweweg 15 in Loosduinen.
(tegenwoordig heet dit de Margaretha van Hennebergweg)
Dat was net op tijd want mijn broertje was op komst.
In 1961 verkasten we van de Haagse zuidwestkant naar de noordoostzijde.
(op dat moment zat mijn vader in Australië als Dutch Officer van de emigratiedienst)
Ik was toen 6 en heb 11 jaar in Mariahoeve gewoond, op Isabellaland. Wij woonden 4-hoog, zonder lift, net boven de boomtop.
In 1972 waren mijn ouders eindelijk aan de beurt voor een eengezinswoning in Zoetermeer. Ik was inmiddels 17 en mijn broer 15. Op Collinsland 4 kon mijn vader zich heerlijk uitleven in de tuin.
Na ons huwelijk in 1975 streken wij in Voorburg neer. (Robbert was daar geboren en getogen)
In het heerlijke, ruime huurhuis op de Kersengaarde 73 werden onze 4 kinderen geboren.
In 1986 kochten we een huis in Voorschoten, waar we opnieuw 11 jaar bleven wonen. Onder de zwarte 5.
Na een diepvrieswinter op de Beekse Bergen trokken we in ons nieuwe huis in Tilburg. Op dat moment (1997) woonden er nog twee kinderen thuis.
Nu we toch al van de Randstad waren afgedwaald, neusden we ook eens bij onze zuiderburen. En daar vonden we ons nieuwe honk, waarmee het Brabantse avontuur tevens het kortste was. Na 22 huwelijksjaren bleven we hier maar 8 jaar plakken. Het voorjaar van 2005 maakte ons Nederbelgen.
We hebben bijna voor de derde keer de 11 jaar op één stek volgemaakt.
Vandaar dat mijmeren ...
De masseur
Zijn vak heeft te maken met spieren
Vooral als die dingen gaan klieren
Voor sporters een must
Maar ook voor de lust
Kan hij zo veel mensen plezieren
In een klein hoekje
Meldde ik woensdag nog vol trots onze tuinklussen van maandag en dinsdag, daar kwam abrupt een einde aan. Niet alleen de regen weerhield ons..... Ik ben helaas een gevallen vrouw.
Terwijl ik mij aan het uitkleden was in de kleedkamer, verloor ik mijn evenwicht en donderde achterover waarbij mijn hand tegen het raam sloeg en mijn ribben op de marmeren vensterbank landden. Het raam bleef gelukkig heel en de vensterbank gaf geen millimeter mee, waardoor ik nu niet meer op of neer kan. Zelfs diep ademhalen doet pijn, om van kuchen en lachen nog maar te zwijgen.
Ik kan niet bukken en het is een kwelling om te gaan zitten, liggen of staan. Schuifelend als een zombie verplaats ik me. Zonder hulp kan ik me niet douchen, afdrogen of aankleden. Wat een kneus!
Eén momentje van onbalans en je weekprogramma ziet er heel anders uit. De blogjes voor zaterdag en zondag stonden gelukkig al gepland, maar verder kan ik nog geen kikker van de kant afduwen.
Dubbel waardeloos als je het huis nog moet schoonmaken en de jachthut poetsen voor de logees. Dat is dus allemaal niet gelukt. Zelfs kleindochter werd nauwelijks door mij geknuffeld. Ik ben momenteel onaanraakbaar.
We hebben zondagmiddag iedereen uitgewuifd richting huis, vrienden of verre landen en zijn weer samen.
Rust, pijnstillers en geduld staan nu op het menu. Mijn nachten zijn kort en een dringende blaas is aartsvijand nummer één. Hoe lang duurt het voor gekneusde ribben genezen zijn?
Terwijl ik mij aan het uitkleden was in de kleedkamer, verloor ik mijn evenwicht en donderde achterover waarbij mijn hand tegen het raam sloeg en mijn ribben op de marmeren vensterbank landden. Het raam bleef gelukkig heel en de vensterbank gaf geen millimeter mee, waardoor ik nu niet meer op of neer kan. Zelfs diep ademhalen doet pijn, om van kuchen en lachen nog maar te zwijgen.
Ik kan niet bukken en het is een kwelling om te gaan zitten, liggen of staan. Schuifelend als een zombie verplaats ik me. Zonder hulp kan ik me niet douchen, afdrogen of aankleden. Wat een kneus!
Eén momentje van onbalans en je weekprogramma ziet er heel anders uit. De blogjes voor zaterdag en zondag stonden gelukkig al gepland, maar verder kan ik nog geen kikker van de kant afduwen.
Dubbel waardeloos als je het huis nog moet schoonmaken en de jachthut poetsen voor de logees. Dat is dus allemaal niet gelukt. Zelfs kleindochter werd nauwelijks door mij geknuffeld. Ik ben momenteel onaanraakbaar.
We hebben zondagmiddag iedereen uitgewuifd richting huis, vrienden of verre landen en zijn weer samen.
Rust, pijnstillers en geduld staan nu op het menu. Mijn nachten zijn kort en een dringende blaas is aartsvijand nummer één. Hoe lang duurt het voor gekneusde ribben genezen zijn?
Abonneren op:
Posts (Atom)