Verbinding
Tegenwoordig is het de normaalste zaak van de wereld om binnen enkele seconden informatie uit te wisselen met wie je maar wilt. Een ongekende luxe.
Maar we raken al van de leg als onze internetverbinding uitvalt of wanneer we op het vakantieadres geen bereik blijken te hebben. Wie kan er in onze maatschappij nog zonder mobieltje of toegang tot het wereldwijde web?
Wat een verschil met vroeger, toen alle berichten nog per koerier werden overgebracht. Je zult maar weken of maanden moeten wachten op nieuws van je geliefde. Daar kunnen wij ons niet veel meer bij voorstellen. Gelukkig maar. Gezegend zijn de uitvinders van post, telegraaf, telefoon, computer en draadloze verbindingen. Ze hebben onze contactmogelijkheden bijna grenzeloos gemaakt.
In de jaren zestig kwam er echter nog heel wat inspanning aan te pas om een telefoongesprek met het buitenland tot stand te brengen. Ik weet het nog goed. Mijn ouders gingen voor het eerst een paar weken naar Italië met zwager en schoonzus. Mijn broer en ik werden bij familie ondergebracht. Ze hadden beloofd om na de eerste week te bellen, zodat we hun stemmen even konden horen. Ik begon te bibberen van de zenuwen toen mijn tante aankondigde dat er telefoon was voor mij.
Eerst hoorde ik wat mensen Duits praten, vervolgens Italiaans en eindelijk ving ik tussen de ruisende golven de stem van mijn moeder op. Ik vond het doodeng, het leek helemaal niet echt. Ze klonk heel anders. Toch zei ze dingen die alleen moeders tegen je zeggen. Ze vertelde dat ze mij en mijn broertje miste en vroeg of mijn heimwee me niet te veel plaagde. Na afloop besefte ik dat ik nog zoveel meer had willen zeggen en mijn heimwee was eigenlijk nog erger dan ervoor.
Had ik nog maar even zo een lijntje naar boven.
Meer schakelverhalen vind je op het blog van Plato.
Wat een verschil met vroeger, toen alle berichten nog per koerier werden overgebracht. Je zult maar weken of maanden moeten wachten op nieuws van je geliefde. Daar kunnen wij ons niet veel meer bij voorstellen. Gelukkig maar. Gezegend zijn de uitvinders van post, telegraaf, telefoon, computer en draadloze verbindingen. Ze hebben onze contactmogelijkheden bijna grenzeloos gemaakt.
In de jaren zestig kwam er echter nog heel wat inspanning aan te pas om een telefoongesprek met het buitenland tot stand te brengen. Ik weet het nog goed. Mijn ouders gingen voor het eerst een paar weken naar Italië met zwager en schoonzus. Mijn broer en ik werden bij familie ondergebracht. Ze hadden beloofd om na de eerste week te bellen, zodat we hun stemmen even konden horen. Ik begon te bibberen van de zenuwen toen mijn tante aankondigde dat er telefoon was voor mij.
Eerst hoorde ik wat mensen Duits praten, vervolgens Italiaans en eindelijk ving ik tussen de ruisende golven de stem van mijn moeder op. Ik vond het doodeng, het leek helemaal niet echt. Ze klonk heel anders. Toch zei ze dingen die alleen moeders tegen je zeggen. Ze vertelde dat ze mij en mijn broertje miste en vroeg of mijn heimwee me niet te veel plaagde. Na afloop besefte ik dat ik nog zoveel meer had willen zeggen en mijn heimwee was eigenlijk nog erger dan ervoor.
Had ik nog maar even zo een lijntje naar boven.
Meer schakelverhalen vind je op het blog van Plato.
Thursday Challenge "Fire"
Vurige luchten na zonsondergang,
gezien vanuit onze woonkamer.
gezien vanuit onze woonkamer.
Meer vurige foto’s vind je op deze website.
Twee van Wislawa
VoorbeeldEen stormwind
heeft vannacht alle bladeren van de boom gerukt
behalve een enkel blaadje,
achtergelaten,
om solo te wapperen aan een naakte tak.
Met dit voorbeeld
demonstreert het Geweld,
dat het, jawel —
soms van een geintje houdt.
Niets tweemaal
Niets gebeurt tweemaal en niets
zal tweemaal gebeuren. Geboren
zonder kundigheden, sterven we
dus als onervaren senioren.
~ Wislawa Szymborska
Reizen
We zijn er niet zo goed meer in. Dat heb ik al eens uitgelegd in een eerder logje.
Tien, vijftien jaar geleden hadden we een prima systeem bedacht waar we ons beiden goed bij voelden. We kozen een gebied, bijvoorbeeld de Elzas, en trokken dan anderhalve week van hotel naar hotel. Over kleine binnenwegen, door schattige dorpjes en prachtige landschappen. We lieten ons verrassen.
Wanneer het hotel ons beviel boekten we een of twee nachtjes bij. Ik was de gids en manlief reed. We waren een geweldig reisteam.
Misschien gaan we dit na de verkoop van ons huis met een camper proberen. Dan moeten we er wel eentje vinden met een bed van minimaal twee meter twintig.
Tien, vijftien jaar geleden hadden we een prima systeem bedacht waar we ons beiden goed bij voelden. We kozen een gebied, bijvoorbeeld de Elzas, en trokken dan anderhalve week van hotel naar hotel. Over kleine binnenwegen, door schattige dorpjes en prachtige landschappen. We lieten ons verrassen.
Wanneer het hotel ons beviel boekten we een of twee nachtjes bij. Ik was de gids en manlief reed. We waren een geweldig reisteam.
Misschien gaan we dit na de verkoop van ons huis met een camper proberen. Dan moeten we er wel eentje vinden met een bed van minimaal twee meter twintig.
Fluistervink
Wat fluistert hij hier in haar oren
Vast iets dat wij niet mogen horen
‘n Geheimpje voor twee
Wat een spannend idee
Ik zal ze dus verder niet storen
Allemaal aan het gas
Wij kozen in 2007 al voor gas in plaats van mazout (stookolie), maar de meeste buren hebben nog geen aansluiting. Deze week ging de straat open en werden de eerste werkzaamheden verricht om iedereen aan het gas te helpen.
Zo had Robbert de gelegenheid om enkele plaatjes te schieten.
Linksboven zie je hoe een van de acht wegwerkers zich voor onze brievenbus had ingegraven. Een passerende buur riep: “Hier zijn al onze koloniën vertegenwoordigd”. De lolbroek.
Linksboven zie je hoe een van de acht wegwerkers zich voor onze brievenbus had ingegraven. Een passerende buur riep: “Hier zijn al onze koloniën vertegenwoordigd”. De lolbroek.
Muis - aandeel
Dat muizen beleggen in kazen
Zal niemand van jullie verbazen
Persoonlijk belang
Is hier in ’t gedrang
Zoals we in kranten al lazen
Toch zijn er ook nieuwe berichten
Die hen nu van fraude betichten
De maffiaclan
Formaggio Ben
Heeft schade aan weten te richten
Wees dus op je hoede voor muizen
Ze weten je er in te luizen
Beleg niet in kaas
Zij spelen de baas
En zullen jouw winst snel vergruizen
Invalshoek is een schrijfuitdaging van Reismeermin.
Neuspeuteren
De mens hoeft echt niet te proberen
Zijn tong zo te laten jongleren
Maar Babs kan heel knap
Met die lange lap
Haar neus even grondig saneren
Zwijmelen op zaterdag 40
The Dick Van Dyke Show is een Amerikaanse komedieserie die werd uitgezonden in de jaren 60. Centraal in deze serie staan de belevenissen van Robert "Rob" Petrie (Dick Van Dyke), een komedieschrijver voor een televisieshow, en zijn vrouw Laura (Mary Tyler Moore). De show won in totaal 15 Emmy's.
Wij keken er altijd graag naar. Mijn moeder was een beetje verkikkerd op hem.
Masker
In mijn tienerjaren was mijn moeder consulente bij Moara Shira. Toen mijn eerste jeugdpuistjes zich aandienden beschikte zij over een maskertje dat mijn huid zou reinigen. Het witte goedje werd over mijn gezicht verdeeld en ik mocht het volgende kwartier geen gekke bekken trekken anders zou het korstje barsten.Mijn broertje begon meteen moppen te vertellen in een poging mij aan het lachen te krijgen. Een zus die er zo raar uitzag was natuurlijk een grote uitdaging voor een tienjarige jongen. O, wat had hij een pret als zijn plannetje slaagde. En ik zat vervolgens met een prachtig craquelé snuitwerk.
Morgen komen ze weer
Onze oudste zoon met vrouw en ukje. Ik sta al helemaal in de knuffelmodus. Ze blijven twee nachtjes logeren en gaan vrijdag naar Sweet Lake City om Rafaella aan haar overgrootvader (mijn paps) voor te stellen.
Wij zijn zelf zondag bij hem geweest, maar wat zou ik graag even om een hoekje willen kijken als hij haar vasthoudt. Laat Richard maar veel kiekjes maken en misschien een filmpje. Smelt.
Schakelen
In mijn jeugd had de auto met het pientere pookje een oubollig imago. Het was een koekblik voor angsthazen en bejaarden. Een béétje chauffeur haalde zijn neus op voor het Dafje.
Nee, het was pas stoer als je met gierende banden wegscheurde en tandenpoetsend klutste.
Je gebruikte dan geen koppelingspedaal maar pakte de volgende versnelling bij het juiste toerental. Een hele kunst! Zeker als je de bak niet naar de knoppen wilde helpen.
Wij rijden al meer dan dertig jaar in Amerikaanse auto’s waarbij een automatische versnellingsbak eerder regel is dan uitzondering. Een zaligheid. Je snapt niet waarom er nog zoveel mannen(!) zijn die het truttig vinden. Ze herinneren zich waarschijnlijk nog het scheurwerk uit hun jonge jaren en willen dat gevoel niet missen.
Ach, wij hebben daar zo onze ideeën over..…. Net als over die kleine kereltjes met hun petje achterstevoren en dreunende speakerboxen die de asfaltlaag en ons gehoor ernstig beschadigen.
Het zalige gevoel bij een automaat is de rust en gelijkmatigheid, terwijl je in geval van nood altijd gebruik kunt maken van een bergversnelling of kickdown bij inhaalmanoeuvres. Je houdt een compleet been over, dat je naar believen kunt buigen of op het dashboard leggen. Gas geven en remmen doe je immers met je rechtervoet. Het scheelt veel onnodige handelingen.
In 1998 kocht ik een auto van mijn eerste zelfverdiende salaris in 24 jaar. Mijn werkgever verhuisde namelijk van Tilburg naar Den Bosch en die afstand was te groot voor mijn brommertje. Het werd een tweedehands Subaru Justy met variomatic. Een systeem dat werkt met een riem die over variabele poelies loopt. Mijn eerste carpoolgast was een mannelijke collega van 28. Had hij moeite om in mijn automatische karretje te stappen naast een vrouw van middelbare leeftijd?
Geen idee, maar hij droeg in elk geval geen petje.
Meer schakelverhalen vind je op het blog van Plato.
Nee, het was pas stoer als je met gierende banden wegscheurde en tandenpoetsend klutste.
Je gebruikte dan geen koppelingspedaal maar pakte de volgende versnelling bij het juiste toerental. Een hele kunst! Zeker als je de bak niet naar de knoppen wilde helpen.
Wij rijden al meer dan dertig jaar in Amerikaanse auto’s waarbij een automatische versnellingsbak eerder regel is dan uitzondering. Een zaligheid. Je snapt niet waarom er nog zoveel mannen(!) zijn die het truttig vinden. Ze herinneren zich waarschijnlijk nog het scheurwerk uit hun jonge jaren en willen dat gevoel niet missen.
Ach, wij hebben daar zo onze ideeën over..…. Net als over die kleine kereltjes met hun petje achterstevoren en dreunende speakerboxen die de asfaltlaag en ons gehoor ernstig beschadigen.
Het zalige gevoel bij een automaat is de rust en gelijkmatigheid, terwijl je in geval van nood altijd gebruik kunt maken van een bergversnelling of kickdown bij inhaalmanoeuvres. Je houdt een compleet been over, dat je naar believen kunt buigen of op het dashboard leggen. Gas geven en remmen doe je immers met je rechtervoet. Het scheelt veel onnodige handelingen.
In 1998 kocht ik een auto van mijn eerste zelfverdiende salaris in 24 jaar. Mijn werkgever verhuisde namelijk van Tilburg naar Den Bosch en die afstand was te groot voor mijn brommertje. Het werd een tweedehands Subaru Justy met variomatic. Een systeem dat werkt met een riem die over variabele poelies loopt. Mijn eerste carpoolgast was een mannelijke collega van 28. Had hij moeite om in mijn automatische karretje te stappen naast een vrouw van middelbare leeftijd?
Geen idee, maar hij droeg in elk geval geen petje.
Meer schakelverhalen vind je op het blog van Plato.
Macht
Gisteren gingen we naar mijn vader. Een reis van ruim anderhalf uur.
Manlief heeft regelmatig last van hyperventilatie, voornamelijk bij het rijden op de snelweg.
In de jaren 80 heeft hij zelfs enkele jaren helemaal niet gereden. Dat deed ik toen zonder problemen.
Nu ik neuropathie heb in mijn onderdanen, is autorijden voor mij erg griezelig. Ik heb geen gevoel bij het contact met de pedalen. Bovendien staan die in een vreemde hoek zodat ik mijn voet bijna rechtop moet houden. Dan schiet de kramp er om de haverklap in. Niet leuk niet.
Tel daar mijn nervositeit bij op die te maken heeft met mijn ongehoorzame darmen en je hebt een rampscenario.
O, wat zou het zalig zijn als we dit soort simpele dingen weer gewoon onder controle hadden.
Manlief heeft regelmatig last van hyperventilatie, voornamelijk bij het rijden op de snelweg.
In de jaren 80 heeft hij zelfs enkele jaren helemaal niet gereden. Dat deed ik toen zonder problemen.
Nu ik neuropathie heb in mijn onderdanen, is autorijden voor mij erg griezelig. Ik heb geen gevoel bij het contact met de pedalen. Bovendien staan die in een vreemde hoek zodat ik mijn voet bijna rechtop moet houden. Dan schiet de kramp er om de haverklap in. Niet leuk niet.
Tel daar mijn nervositeit bij op die te maken heeft met mijn ongehoorzame darmen en je hebt een rampscenario.
O, wat zou het zalig zijn als we dit soort simpele dingen weer gewoon onder controle hadden.
Knuffeldier
Ze willen de mens
graag plezieren
De spanning verdwijnt
Wanneer hij
verschijnt
Ook zeer
therapeutisch voor spieren
Zelfs iemand met
ernstige kwalen
Kan knuffelend zijn
hart ophalen
Hij voelt minder pijn
Bij “dokter” dolfijn
En gaat er gelukkig
van stralen
Zwijmelen op zaterdag 39
Hij was m'n allergrootste fan
Ik weet het zeker
Er was geen betere komiek voor hem dan ik
Maar ach, wat wil je
Het was per slot m'n eigen vader
Aan mijn succes twijfelde hij geen ogenblik
Als kind al speelde ik zo graag
Dat ik artiest was
Van ouwe lakens maakte ik dan een toneel
En het publiek was m'n moeder
En m'n vader
Ik geef het toe
Aan hun kritiek had je niet veel
Maar toen ik ouder werd
En mijn publiek ging groeien
Zat weer m'n vader op de allereerste rij
Zo hard te klappen
En te lachen om mijn grappen
Dat iedereen onmiddellijk zag:
Die hoort d'r bij
Hij stuurde menigmaal een briefje naar de omroep
Ze draaiden veel te weinig plaatjes van z'n zoon
En de televisie gaf mij ook te weinig zendtijd
Dat was een schande
Riep hij vaak op luide toon
Maar m'n ster ging reizen met m'n vader als promotor
Hij deelde velen kleurenfoto's van mij rond
En wee de gene die het waagde om te zeggen
Dat 'ie de grappen van mij niet zo aardig vond
Ook de kritiek die men mij toedacht in de kranten
Die trok die ouwe zich als niemand anders aan
Zijn ze belazerd
Om dat allemaal te zeggen
Ik haal die vent
Achter z'n schrijfbureau vandaan
Wat was 'ie trots als ik première van een show had
In Rotterdam, of in Den Haag, of in Carré
Dan zei die graag zo langs z'n neus weg
tegen mensen
Dat ie m'n vader was
De vader van André
Gelukkig heeft 'ie dat nog jaren kunnen zeggen
En dat is iets waar ik bijzonder blij om ben
Want op de dag
Oh, ik zal het nooit vergeten
Dat ik hem verloor,
Ik weet het zeker
Er was geen betere komiek voor hem dan ik
Maar ach, wat wil je
Het was per slot m'n eigen vader
Aan mijn succes twijfelde hij geen ogenblik
Als kind al speelde ik zo graag
Dat ik artiest was
Van ouwe lakens maakte ik dan een toneel
En het publiek was m'n moeder
En m'n vader
Ik geef het toe
Aan hun kritiek had je niet veel
Maar toen ik ouder werd
En mijn publiek ging groeien
Zat weer m'n vader op de allereerste rij
Zo hard te klappen
En te lachen om mijn grappen
Dat iedereen onmiddellijk zag:
Die hoort d'r bij
Hij stuurde menigmaal een briefje naar de omroep
Ze draaiden veel te weinig plaatjes van z'n zoon
En de televisie gaf mij ook te weinig zendtijd
Dat was een schande
Riep hij vaak op luide toon
Maar m'n ster ging reizen met m'n vader als promotor
Hij deelde velen kleurenfoto's van mij rond
En wee de gene die het waagde om te zeggen
Dat 'ie de grappen van mij niet zo aardig vond
Ook de kritiek die men mij toedacht in de kranten
Die trok die ouwe zich als niemand anders aan
Zijn ze belazerd
Om dat allemaal te zeggen
Ik haal die vent
Achter z'n schrijfbureau vandaan
Wat was 'ie trots als ik première van een show had
In Rotterdam, of in Den Haag, of in Carré
Dan zei die graag zo langs z'n neus weg
tegen mensen
Dat ie m'n vader was
De vader van André
Gelukkig heeft 'ie dat nog jaren kunnen zeggen
En dat is iets waar ik bijzonder blij om ben
Want op de dag
Oh, ik zal het nooit vergeten
Dat ik hem verloor,
Verloor ik m'n allergrootste fan
En nu jullie:
Gastblog van manlief
Veertien dagen geleden bracht ik een bezoekje aan mijn huisarts voor wat recepten. Zij vroeg of ik al een “oudemannenonderzoek” had gehad. Nee dus.
Nou is zij het type van “niet kletsen, maar doen”, dus stond ik even later buiten met allerlei potjes en een afspraak voor bloedonderzoek.
Het totale onderzoek wees o.a. uit dat het beter was om voor de zekerheid een coloscopie te laten maken in het ziekenhuis.
Afgelopen maandag was het zover. Inchecken, naar je kamer, gegevens doornemen en wachten maar! Gelukkig heb ik altijd een puzzelboekje bij me, zodat ik me niet hoef te vervelen. Maar dat bleek niet nodig te zijn. Na een kwartiertje kwam mijn kamergenoot voor die middag binnen. Ook hij ontkomt niet aan het intakegesprek en ik hoor dat hij E heet. Nadien komt hij bij mij aan het tafeltje zitten. We raken aan de praat en dat stopt pas op het moment van vertrek. E vertelt dat hij gepensioneerd leraar biologie is. Vijf jaar na zijn aanstelling doet zich een unieke kans voor. Uit zeventig kandidaten wordt hij gekozen om leraar te worden aan een school in Noord-Italië. “Negenenzestig anderen wilden niet”, zei hij. Net getrouwd samen naar het nieuwe begin. Helaas heeft zijn vrouw het daar maar drie jaar uitgehouden; zij is definitief teruggegaan naar België. De scheiding was een feit. Ongelooflijk wat je in een half uur kunt bespreken. Er was veel respect over en weer.
Oh ja, we zijn hier om een onderzoek te ondergaan. Terwijl wij zitten te praten plaatst de zuster de “controlenaalden”. (hiermee kunnen ze je sederen in geval van nood). Ik was als eerste aan de beurt. De hele ingreep is me, dankzij een verdovende en kalmerende injectie, 100% meegevallen. Terug op de kamer drie kwartier mijn “roes” uitgeslapen. Heerlijk. Even later wordt E teruggebracht. Hij slaapt.
Na zolang nuchter te zijn geweest zijn we blij als ’s middags ons ontbijt wordt gebracht. En weer zitten we ondertussen te kletsen over zijn belevenissen en de mijne. Ieder antwoord roept weer een vraag op. Dan krijg ik te horen dat ik naar de dokter kan voor de uitslag. We nemen afscheid.
Terwijl ik in de gang op de arts zit te wachten komt (jawel) E aanlopen. Hij moet hier natuurlijk ook zijn. En ja hoor, we gaan gewoon verder waar we gebleven waren totdat mijn naam geroepen wordt. Ik ga en hij zegt: “Als we elkaar in Turnhout tegenkomen, is het eerste caféke voor ons!”
Na mijn gesprek met de dokter loop ik langs hem. “Eerste caféke, hè!”
Heel bijzonder hoe een voor het gevoel zo’n lastig onderzoek, voor twee personen zo gemakkelijk en fijn kan verlopen. Een mens zou bijna heimwee krijgen.
Afgelopen maandag was het zover. Inchecken, naar je kamer, gegevens doornemen en wachten maar! Gelukkig heb ik altijd een puzzelboekje bij me, zodat ik me niet hoef te vervelen. Maar dat bleek niet nodig te zijn. Na een kwartiertje kwam mijn kamergenoot voor die middag binnen. Ook hij ontkomt niet aan het intakegesprek en ik hoor dat hij E heet. Nadien komt hij bij mij aan het tafeltje zitten. We raken aan de praat en dat stopt pas op het moment van vertrek. E vertelt dat hij gepensioneerd leraar biologie is. Vijf jaar na zijn aanstelling doet zich een unieke kans voor. Uit zeventig kandidaten wordt hij gekozen om leraar te worden aan een school in Noord-Italië. “Negenenzestig anderen wilden niet”, zei hij. Net getrouwd samen naar het nieuwe begin. Helaas heeft zijn vrouw het daar maar drie jaar uitgehouden; zij is definitief teruggegaan naar België. De scheiding was een feit. Ongelooflijk wat je in een half uur kunt bespreken. Er was veel respect over en weer.
Oh ja, we zijn hier om een onderzoek te ondergaan. Terwijl wij zitten te praten plaatst de zuster de “controlenaalden”. (hiermee kunnen ze je sederen in geval van nood). Ik was als eerste aan de beurt. De hele ingreep is me, dankzij een verdovende en kalmerende injectie, 100% meegevallen. Terug op de kamer drie kwartier mijn “roes” uitgeslapen. Heerlijk. Even later wordt E teruggebracht. Hij slaapt.
Na zolang nuchter te zijn geweest zijn we blij als ’s middags ons ontbijt wordt gebracht. En weer zitten we ondertussen te kletsen over zijn belevenissen en de mijne. Ieder antwoord roept weer een vraag op. Dan krijg ik te horen dat ik naar de dokter kan voor de uitslag. We nemen afscheid.
Terwijl ik in de gang op de arts zit te wachten komt (jawel) E aanlopen. Hij moet hier natuurlijk ook zijn. En ja hoor, we gaan gewoon verder waar we gebleven waren totdat mijn naam geroepen wordt. Ik ga en hij zegt: “Als we elkaar in Turnhout tegenkomen, is het eerste caféke voor ons!”
Na mijn gesprek met de dokter loop ik langs hem. “Eerste caféke, hè!”
Heel bijzonder hoe een voor het gevoel zo’n lastig onderzoek, voor twee personen zo gemakkelijk en fijn kan verlopen. Een mens zou bijna heimwee krijgen.
Kiplekker?
In het geheel niet. Alweer een kip ter ziele. Ik geef het op. An II hobbelt nu in haar eentje door de tuin. Dotje is vermoedelijk ook aan de ziekte van Marek bezweken. Ze heeft een paar weken wankelend lopen tobben en heeft
uiteindelijk de strijd verloren.
Ik durf er geen kip meer bij te nemen, omdat er vermoedelijk
sprake is van een virus. Wie weet heeft An het ook al onder de leden. Snik.
Het nut van de file
Dagelijks staan honderdduizenden mensen in de file. Nu past de mens zich altijd razendsnel aan nieuwe omstandigheden aan, en wie al stilstaand in de file om zich heen kijkt, ziet hoe de weggebruiker op allerlei manieren van de nood een deugd maakt en de gedwongen stilstand ten goede aanwendt. De een staart mediterend voor zich uit en ervaart de file als een “rustmoment”, een tweede volgt een talencursus, weer een ander vult de tijd met telefoneren en sommigen houden zich bezig met het zorgvuldig reinigen van neus, gebit en oren.
Ook voor de natuurliefhebber kan de file leerzaam zijn. Wie ’s zomers op een warme dag op de snelweg stilstaat en ter verkoeling het autoraampje opendraait, ruikt naast diesel- en benzinedampen de aangename kokosgeur van duizenden bloeiende wilde pastinaken. En wie scherpe ogen heeft kan het seksleven van het soldaatje bestuderen, een oranjerode kever die op de bloemschermen van de pastinaak met tientallen tegelijk de paringsdaad schaamteloos volbrengt. Een ware insectenorgie.
Ook voor de natuurliefhebber kan de file leerzaam zijn. Wie ’s zomers op een warme dag op de snelweg stilstaat en ter verkoeling het autoraampje opendraait, ruikt naast diesel- en benzinedampen de aangename kokosgeur van duizenden bloeiende wilde pastinaken. En wie scherpe ogen heeft kan het seksleven van het soldaatje bestuderen, een oranjerode kever die op de bloemschermen van de pastinaak met tientallen tegelijk de paringsdaad schaamteloos volbrengt. Een ware insectenorgie.
Meditatie
Er was eens een
kikker in Veere
Die oefende in
mediteren
Hij lag op zijn rug
Toen langbeen heel
vlug
Een snackje wilde
consumeren
Dat was dus het einde
van Kermit
Die nu in de
ooievaars maag zit
Hij komt hier tot
rust
Althans onbewust
Maar wel in een
andere outfit
Zwijmelen op zaterdag 38
The Bellamy Brothers is een Amerikaans duo op het gebied van voornamelijk countrymuziek. De broers David Milton Bellamy (16 september 1950) en Homer Howard Bellamy (2 februari 1946) maakten hun muziek in Florida. In Nederland en België bleef hun faam beperkt tot de 2 singles “Let your love flow” en “If I said you had a beautiful body would you hold it against me”.
Wat hebben jullie vandaag voor moois in de aanbieding?
Abonneren op:
Posts (Atom)