Home-sweet-home 41

En toen was de zomertijd echt definitief voorbij.

Moesten jullie ook zo wennen gisteren?

De ochtenden zijn heerlijk licht. Dat wel.

En eigenlijk is dit de “normale” tijd.

Dus……

Geniet van de herfst.

Ik wens jullie een verrukkelijke week.

Home sweet home is een initiatief van Barbaramama. 

Canadian sunrise

Soms vind ik de prachtigste foto's op deze website en zou er dan meteen een gedichtje bij willen schrijven. 

Vandaag laat ik het even bij een verwijzing naar de site.

Wie weet hoe het jullie inspireert?

Mogelijkheden

Het programma kon hem vanavond niet boeien en hij zette de tv uit. Hij had wel zin in een chat met een van “zijn” engelen en meldde zich aan bij Skype. Gelukkig zag hij er meteen drie die ook online waren. Wie zou hij kiezen, Bunny, Marlène of Snoopy? Ze waren alle drie fantasierijk en ondeugend. Eerst maar eens kijken in wat voor stemming Bunny was. “Hoi schatje, wat ben je aan het doen?” Onmiddellijk begon het potloodje onderin het scherm te schrijven. “Ik zat naar jou te verlangen, lekker ding.” Oh, hier was ze zo goed in!

Zelf wist hij nooit een pakkende openingszin te bedenken, maar Bunny schudde ze zo uit haar mouw. Stuntelig antwoordde hij: “Je weet me meteen in te pakken met je mooie woorden.” “Dat weet ik toch, liefje. Je kunt gewoon niet zonder mij. Waar zullen we vanavond eens naar toe gaan, Finland, Kreta of Parijs?” Hij koos voor Parijs en de volgende minuten nam ze hem woord voor woord mee langs de Seine, op de boot, aan tafel en uiteindelijk in hun liefdesnestje. Intens tevreden bedankte hij haar voor dit geweldige avontuur. “Tot gauw, schatje. Je bent geweldig.” “Dag liefje. Graag gedaan.”

Deze verrukkelijke “vakantieliefdes” had hij nooit kunnen beleven in real life. Hij zat al 20 jaar aan zijn rolstoel gekluisterd en was sindsdien niet verder geweest dan het plaatselijke ziekenhuis. Wat een ongekende mogelijkheden bood het internet en wat een schatten van vrouwen waren deze vrijwilligsters. Het kleurde zijn leven en hielp hem optimistisch en vrolijk te blijven. Ook de artsen constateerden dat het stukken beter met hem ging. Hij had de antidepressiva volledig afgebouwd en sliep eindelijk weer hele nachten door. Hij was zijn buurvrouw eeuwig dankbaar voor deze gouden tip. Het leven was toch de moeite waard gebleken.

Hij had nog vage herinneringen aan die ene rampzalige vakantie in de zomer van 1991, een survivalkamp in de Ardennen. De val bij het abseilen was hem noodlottig geworden. Een dwarslaesie beëindigde zijn toekomstdromen abrupt. Voor hem geen carrière als sportleraar, stuntpiloot, ontdekkingsreiziger, vrouwenversierder, brandweerman of militair. Voor zijn gevoel ging op zijn vijftiende het licht uit. Maar het was nu eenmaal niet anders. Hij had het langzaam maar zeker een plek weten te geven.

Rond middernacht logden ze uit en namen nog een slaapmutsje op hun kamer. “Ik heb weer genoten vanavond”, zei Snoopy. “Nou, anders ík wel”, viel Bunny haar bij. “Hadden jullie je in je stoutste dromen kunnen voorstellen, dat we dit zouden durven?”, verzuchtte Marlène. “Proost, meisjes. A naughty mind is a joy forever.”
De nachtzuster liep haar ronde door huize Avondrood en hoorde nog wat gegiechel in de roze vleugel. “Waar haalden ze de energie vandaan? Zij liep intussen al op haar wenkbrauwen en ze was pas vijftig. Sinds de start van computerlessen in het tehuis was er sprake van een onverklaarbare opleving. Misschien moest zij zich ook maar eens aanmelden voor de cursus ….”

Dit is mijn eerste bijdrage aan "vijf van vrijdag". In 5 alinea's moeten de onderstreepte woorden worden gebruikt. Het verhaal moet tussen de 450 en 500 woorden bevatten. Meer hierover vind je bij Aline.

Prikkel

Vandaag is het vrijdag 28 oktober en het slaat dus helemaal nergens op om een “Write on Wednesday” te gebruiken, die Aline op 21 september plaatste. Maar Rammetjes zijn wel vaker een beetje dwars en die in Ravels is vandaag lekker stout.

Ik laat me inspireren door het woord “prikkel”. Hé, dat is toevallig, gisteren gebruikte ik de invalshoek “pa en ma Prik – delen” en nu beland ik alweer in de stekelige hoek. Hier moet een diepere betekenis achter zitten.

Ik ben gevoelig voor prikkels, in positieve en negatieve zin. Ik laat me graag uitdagen om ergens aan mee te doen en vind de beperking van het aantal woorden een pluspunt. Net als bij haiku’s is het de kunst om taal en rekenen te combineren. Ik houd ook van structuur en hier komt de negatieve kant van de prikkel naar voren. Alles wat mijn ritme en rust verstoort is irritant. Geluiden, telefoontjes, computerstoringen en onverwachts bezoek.

Gelukkig pas ik perfect in de hedendaagse maatschappij, waarin hypersensitiviteit en autisme eerder regel dan uitzondering lijken te zijn. Dit bedoel ik beslist niet cynisch. We hebben er in onze omgeving een paar voorbeelden van en daar zijn we intensief bij betrokken. Ik vraag me alleen wel eens af, waarom er tegenwoordig overal etiketjes op worden geplakt.

Vroeger zei men hooguit dat deze of gene een beetje anders was of wat meer op zichzelf. Dat mocht gewoon. Ik was bijvoorbeeld een boekenworm en hield niet van feestjes. Maar welke plakkertjes zou ik hebben gekregen?

Pa en ma Prik - delen

Verliefde egels

Flirtend in de achtertuin

En heel voorzichtig

Begint zich iets te delen

Baby Prik is in de maak

Meer bijdragen aan deze invalshoek vind je hier.

Een slechte vader

Nee

Geen idee

De mijne niet

Hij is mijn held

Papseflaps

Bezetenheid

Ze had het helemaal voor elkaar. Haar nieuwe identiteit, de ruime woning met praktijkruimte en de enorme kluis met vakverdeling. Naast de voordeur prijkte het strakke naambordje “Dr. E. Vrijuit”. Ze was dol op anagrammen.
Het was een briljant idee geweest om zich op te geven voor de schrijfcursus “Biecht maar op”. De ideale manier om bosjes gefrustreerde figuren te leren kennen. Iedereen had in de loop van de cursus zijn bekentenis aan het papier toevertrouwd. Het waren afschuwelijke verhalen.
Maar nu beschikte ze over hun e-mailadressen en ze had ze allemaal een bericht gestuurd over Elfje met haar fantastische therapie. Het enthousiaste verhaal over haar eigen “genezing” had de meesten over de streep getrokken. Ze hadden zich en masse bij dokter Vrijuit aangemeld.
Over een paar minuten stond haar eerste cliënt voor de deur. Ze lustte hem rauw bij een kopje slappe thee. Het moest maar eens afgelopen zijn met al die gestoorde types die vrij rondliepen in deze verziekte maatschappij. Ze maakte er korte metten mee.

De rechercheur hield een zakdoek voor zijn neus toen de kluis werd opengebroken. Kon het nog erger worden? De vrouw lag al weken dood in haar woning, het hoofd was onvindbaar en haar lichaam stond volgeschreven met allerlei bizarre teksten en tekens.
In alle vakken van de kluis lagen verschrompelde lichaamsdelen, gelabeld met kleurige kaartjes:
“Hij kon zijn handen niet thuishouden.”
“Hij reed straalbezopen een kind dood.”
“Hij misbruikte zijn leerlingen.”
“Hij mishandelde zijn vrouw.”
“Hij verzoop zijn kittens.”

Allemachtig, ze had op haar eigen idiote manier afgerekend met de leden van het schrijfgroepje. Ze vonden de correspondentie in haar laptop. Er stond nog een laatste bericht in de inbox: “Wanneer u dit leest, is de duivel uitgedreven. Haar hoofd heb ik meegenomen. Ik spaar souvenirs van al mijn exen. Hoogachtend, Hannibal.”

Klik hier voor de andere WE-300 bijdragen.

Als je niks te doen hebt

Verveling

Saaie zondag

Een blanco agenda

Buiten regent het pijpenstelen

Je hebt alle boeken uitgelezen

De verbinding met internet is weggevallen

Radio en televisie bieden totaal niets boeiends

Die uitzichtloosheid als je niks te doen hebt

Na veel wikken en wegen pak je de telefoon:

“Lieve schat, ik heb berouw en kom weer thuis wonen.”

Veren in je ....

Ontmoeting

Samen leven als kat en hond

Ik zag het thema van 25 september en moest ineens aan deze foto denken.

Dit zijn Dorus en Maloe, twee van onze vijf huisdieren in 1993.

Meer “Zes woorden met beeld” vind je bij Joke.

Home-sweet-home 40

Voor mij is thuis de plek waar ik mezelf kan zijn

de stek waar ik me geliefd voel

geaccepteerd en gerespecteerd

waar herkenning is

we aan een half woord genoeg hebben

zwijgen soms goud is

herinneringen gedeeld worden

niets moet en alles mag

alles bespreekbaar is

we eigen zijn.

Wat symboliseert voor jullie het thuisgevoel?

Home sweet home is een initiatief van Barbaramama. 

Ouder worden

Ons vierde wonder, negenponder op zondagmorgen

Meer over “zes woorden met beeld” vind je bij Joke.

Gerecht - heimwee

Ik verlang terug

Naar onze trouwslakken

Nergens zo lekker

PPS op mijn blog

Lieve lezers,
Soms krijg ik prachtige Powerpoint diavoorstellingen toegestuurd. Ik zou die zo graag willen delen op mijn blog. Is er iemand die mij hierbij kan helpen?
Ik heb al diverse dingen geprobeerd. O.a. uploaden van het pps’je naar Google Docs. Daar verliep de slideshow zo ontzettend traag, dat ik er een trui bij kon breien. Dat wil wat zeggen, want ik brei nooit. Ook zat er geen muziek meer bij.
Converteren naar een andere soort bestand is ook mogelijk. Maar naar welke vorm en hoe plaats ik het hier in een gadget?
Willen de techneuten zich alsjeblieft melden? HELP!
Ik wens jullie allen een fijn, ontspannen en zonnig weekend.

Een kist met vele sloten

Verborgen gevoel

Een kist met vele sloten

Bevindt zich in mij

Twee van Susan

Een week geleden ging ik weer gezellig naar de bieb. Hier heet dat trouwens bib. Ik leende 6 boeken, waaronder twee van Susan Sallis (1929).

“Op weg naar Prospect House”
Natasha, Prudence, Rachel, Maisie en Evelyn werkten in de jaren 60 samen ineen exclusieve juwelierszaak. Ze waren goed bevriend, maar door omstandigheden zijn ze elkaar uit het oog verloren.
Twintig jaar later neemt Natasha het initiatief tot een reünie. Ze besluiten bijeen te komen in Prospect House, een landgoed dat Prudence geërfd heeft. De enige die niet komt opdagen is Maisie, moeder van vijf kinderen en getrouwd met de gewelddadige Edward. De vriendinnen weten één ding zeker: Maisie is verdwenen door iets wat Edward heeft gedaan. Het drama dat zich vervolgens ontvouwt rond Maisie's verdwijning heeft voor iedereen verstrekkende gevolgen.

En “Flatner Cottage”.
Helen Wilsons leven wordt op slag een hel wanneer in één klap haar ouders en verloofde omkomen bij een auto-ongeluk. Om haar verlies te verwerken, verhuist Helen naar Flatner Cottage, aan de oever van het kanaal van Bristol. Daar begint Helen een leven dat ze eerder voor onmogelijk gehouden had: ze maakt nieuwe vrienden, raakt betrokken bij hun levens en relaties en ze ontwikkelt meer dan vriendschappelijke gevoelens voor Harry Vallender, de vorige bewoner van Flatner Cottage.

Heerlijke boeken met karakters waarvan je gaat houden, humor, emotie en spontaniteit in een typisch Brits decor waar ik dol op ben.

Stresstest

Spanning

Wordt opgebouwd

In honderden laagjes

Onverwerkt blijven ze sluimeren

Soms is één vonkje voldoende

Om het geheel te laten escaleren

Niemand begrijpt hoe het heeft kunnen gebeuren

Die persoon is normaal gesproken de rust zelve

Hoe heeft het zo uit de hand kunnen lopen

De zorginstanties, hulpverleners en deskundigen staan verbijsterd langs de zijlijn

Aandacht

Wat een prachtig woord.
Aandachtig luisteren, vol aandacht bestuderen, iemands volledige aandacht hebben en in het middelpunt van de aandacht staan. Ikzelf ben behoorlijk goed in de luistervorm, in de studieversie en kan een ander de volledige soort schenken, maar ik heb er een bloedhekel aan om in het middelpunt te staan. In welke vorm dan ook. Jarig zijn, ziek zijn, optreden, opvallen, blunderen, solliciteren. Allemaal situaties die ik liever vermijd.

Waarom schrijf ik dan, zul je denken. Waarom onderhoud ik twee blogs? Tja, dat is nou het gekke. Door de illusie van anonimiteit durf ik dat wel. Niemand kijkt op mijn vingers, wanneer ik zit te rijmen, rammelen of ratelen. Ik fröbel knus in mijn uppie achter mijn zenuwcentrum (sorry, Mrs. T.) en voel hooguit een lichte nervositeit op het moment dat ik op publiceren klik. Daarna is het over.

Reacties op mijn blogs komen een voor een binnen, zodat niet alle ogen tegelijk op mij gericht zijn. Zo kan ik iedereen persoonlijk ontvangen in plaats van de hele bups ineens. Die vorm van aandacht heeft iedere schrijver broodnodig. Het is fijn wanneer lezers echte belangstelling tonen voor wat je motiveert en raakt. Dan is er soms ineens die klik. Die kleurt je hele dag.

Omgekeerd probeer ik ook de juiste reactie te plaatsen en belangstelling te tonen voor alle wel en wee van degenen die ik volg. Dat zijn er bijna honderd. Hierdoor ben ik bijna net zoveel tijd kwijt aan reageren als aan het bloggen zelf. ;o)

Dit is mijn tweede bijdrage aan Write On Wednesday. Wil je ook mee doen? Hier vind je de spelregels

Vissen - piekerend

Visje zwemt rondjes

Al piekerend en peinzend

Zij komt er niet uit

Dit was invalshoek 6. Zie dit logje van reismeermin

Berichtenblad

Tromgeroffel ….
Graag uw bijzondere aandacht voor het volgende:

Met name de omlijnde advertentie.


Gaarne opstellen in rijen van 10.


P.S. 1
Dames, mag ik ook de het “kleintje” van de gepensioneerde verk. directeur onder uw aandacht brengen?


P.S. 2
De nooddruftige familie van S. zoekt 2 poetshulpjes.


P.S. 3
De deftige hulp wordt dringend gevraagd snel te reageren.

Schrijf over de duinen

Aagje - ontmoeten

Er was eens een Betje uit Zeeland

Die ontmoette een Aagje uit Holland

Ze schreven zich blauw

In De Rijp en Trévoux

En smeedden zo samen een schrijfband

De dametjes woonden tezamen

Iedereen wil dat gaarne beamen

In achttien nul vier

Stopte al het vertier

De negende dag eeuwig samen

Meer "invalshoeken" over "Aagje" en "ontmoeten" vind je op dit blog van Reismeermin.

Dit is mijn eerste bijdrage.

Wat mij altijd fascineert

Wonder der natuur

Wat mij altijd fascineert

Nooit uitgekeken

Home-sweet-home 39

Zoals jullie zaterdag al konden lezen was het zondag een drukte van belang in onze straat. De pendelbus had post gevat voor het pad naast ons huis en moest diverse keren verkassen om passanten door te laten. Dat had iets handiger gekund. Het weer was schitterend en de toeloop overweldigend.Vergelijk onderstaande foto maar even met de kiekjes uit dit logje. Inmiddels is de rust weergekeerd.

 

 

  Home sweet home is een initiatief van Barbaramama.Kijk bij haar voor meer “gluren bij de buren” berichtjes.

Bos en cross

“Op zondag 16 oktober 2011 wordt in gans Vlaanderen voor de 33ste keer de Week van het Bos georganiseerd. Traditioneel gebeurt dit voor onze regio in en rond het Boshuis en in het Gewestbos Ravels-Zuid.”

Ook wij zijn uitgenodigd om vanaf 12 uur een gezonde boswandeling te maken of een hapje en een drankje te komen nuttigen.

Op zich is daar niets mis mee, ware het niet dat op diezelfde dag (en vandaag) de megafoons door de wijk schallen en de motoren over de blote akkers crossen met het geluid van tien zwermen woedende wespen.

Welke vogeltjes worden wij geacht te herkennen aan hun lieflijke zang?
Hoe moeten wij de herfstgeluiden horen van vallende kastanjes en ritselende bladeren waar je baldadig in schopt?

Hoe hebben ze het zo kunnen verzinnen? Een beetje vreemde timing, vind je niet?

Ga rustig zitten

Dames, geen zorgen

Het komt heus allemaal goed

Ga rustig zitten

Column X

Schoorvoetend heb ik mee aangemeld bij deze website.
Ik verkeerde in de veronderstelling dat ik lid moest zijn om de columns te kunnen lezen, maar dat bleek niet het geval. Nou ja, dan ook maar in een opwelling een eerste bijdrage geplaatst; mijn recentste WE-300 over het saunabezoek.
Ik moest een paar dagen wachten, want de redactie ging mijn verhaaltje eerst beoordelen en nu het goedgekeurd is, staat het in de wachtrij tussen 11 andere ingezonden stukken.
Ik heb de bibbers, want ze zijn daar best kritisch. Waar ben ik aan begonnen?

Oeps

(bron: HLN)

Gelukkig hebben wij alleen (verlopen) Nederlandse paspoorten.

Beurs

Het woord doet me denken aan Stoffel de schildpad uit de Fabeltjeskrant. Kennen jullie hem nog? Stoffel voelde zich vaak zo appelig. Hij zei dat altijd met een lijzige stem. Het was een zielig typetje.

Ik herinner me nog heel goed wanneer ík me beurs en appelig voelde. Het was in de zomer van 1990 en we vierden vakantie in Moulin du Roc. We gingen met een grote groep volwassenen en kinderen op weg naar les Gorges de Gouleyrous voor een 3 uur durende tocht door de kloof.

Klauterend, balancerend , (onder water) zwemmend en glibberend ploeterden we voort. In de schaduw was het ijzig koud, doordat er voortdurende een venijnige wind stond. Met natte kleding was het nog een graadje frisser. Zo nu en dan pauzeerden we even op de schaarse zonnige plekjes om op temperatuur te komen.

Zelfs voor de sportievelingen was het afzien. En de eerlijkheid gebiedt mij te zeggen, dat ik een conditie had van likmevestje. Een vriendin met vergelijkbare fysieke beperkingen bleef angstvallig in mijn buurt, zodat we al snel de Jut en Jul van de groep werden.
We hebben het uiteindelijk gered en kwamen op onze wenkbrauwen de laatste honderd meter door. Helemaal kapot maar apetrots op deze geweldige prestatie.

De volgende dag deed alles zeer en kon ik me nauwelijks bewegen. Ik voelde me alsof ik door een vrachtwagen was overreden. De dag daarna was het nog erger. Ik heb me van mijn leven niet zó beurs gevoeld. Maar trots ben ik nog!

Mijn eerste WOW (Write On Wednesday) bijdrage.
Wil je ook mee doen? Kijk dan voor de spelregels bij Aline.

E.d.i.t. (en dit is tien)

Chaos

Talloze gedachten

Tuimelen door elkaar

Schrijven kan hierbij helpen

Woorden zijn mijn beste maatjes

Een voor een verschijnen ze hier

Voor mijn neus in zwart op wit

Letter voor letter ontstaat er een beetje structuur

Dat zorgt voor rust en helderheid in mijn bovenkamer

O zalige taal, wat een krachtig medicijn voor het brein

(ik las er hier over en probeerde er eentje te schrijven)

Een boek per dag

Omschrijving op de achterkant:

Als haar oudste zus op 46-jarige leeftijd overlijdt, wordt Nina Sankovitch overmand door verdriet, zorgen en schuldgevoel. Ze ontfermt zich over haar ouders, zorgt voor haar vier zoons en rent maar door om alles uit het leven te halen wat haar zus moest missen. Dit kan zo niet doorgaan, en wanneer ze zelf 46 wordt, neemt ze een besluit: ze stopt met hollen en begint met lezen. Een jaar lang zal ze iedere dag een boek lezen en zullen echtgenoot, kinderen, katten en de berg vuile was even moeten wachten.

In “Een boek per dag” doet Nina verslag van haar jaar vol boeken. Ze verweeft haar persoonlijke herinneringen en familiegeschiedenis met die van de personages over wie ze leest. Ze schrijft over haar angst dat ze nooit meer echt plezier in het leven zal hebben, en over hoe ze, door zich weer als vanouds te verliezen in boeken, haar levenslust en inspiratie terugvindt.

Nina Sankovitch studeerde rechten aan Harvard University, waarna ze werkzaam was als bedrijfsjurist. In 2008 begon ze haar Read All Day website om verslag te doen van haar jaar vol boeken.

“Intelligent, vol inzichten en goed geschreven. Deze lofzang op de rijkdom van het lezen is een ware traktatie voor iedere boekenliefhebber. Een van de meest bijzondere debuten van 2011.” (Kirkus Reviews)

“De droom van iedere bibliofiel. Sankovitch toont aan dat lezen geen luxe maar noodzaak is.” (Publishers Weekly)

Ik vond het boek de moeite van lezen waard, hoewel het door de vele verwijzingen en citaten niet echt makkelijk doorleest. Als naslagwerk is het zonder meer interessant. Achterin het boek staat een lijst van alle boeken en op haar website vind je haar verslagen. Ook de familiegeschiedenis is boeiend genoeg. Het is wel eens een verademing om waargebeurde verhalen te lezen in plaats van fictie.

Groot verdriet

Joke plaatst elke 2e zondag een nieuw thema.

Aangezien ik dol ben op woorden, doe ik hier graag aan mee. 

De spelregels vind je hier.

De illusie van een blije oma

Home-sweet-home 38

Het ultieme gluren bij de buren:

De dames van Jef zij aan zij aan de waslijn.

Genomen vanuit ons keukenraam.

De foto hè, niet de kippen!

Home sweet home is een initiatief van Barbaramama.

Kijk bij haar voor meer “gluren bij de buren” berichtjes.

Ons meisje

Ze kende ons nog. Gelukkig.

Voor een driejarige duren 4 maanden heel lang.

Maar voor haar pappa en grootouders ook.

We zagen een schaap met aardappelschillen op zijn rug.

We zagen twee vreemde eenden (zonder bijt).

Er was een kleutertje dat haar eigen truitje beschilderde.

En een pappa die bijna naast zijn schoenen liep.

Het was een fijne middag.

De koe

De koe staat òp, en in de regen

blijft ze roerloos staan

naast haar ligt een lotgenote

en die kijkt haar even aan

z'is verlegen om 'n praatje

dan zegt ze met die zware bas

"heb jij ook zo'n kouwe poten

van dat natte-klere-gras?"

~Toon Hermans

Jeugdpuistjes

Oei, ze wegen zwaar

Men gaat eronder gebukt

Stomme jeugdpuistjes

Zweten

Een willekeurige vrijdagavond in 1978. De vaste oppas is gearriveerd en het kroost vertoeft in dromenland. Pa en moe gaan op stap. Geen “zit m’n dasje goed, zit m’n jasje goed?”, want kleding is vanavond geen issue. Ze vertrekken naar Duinzigt in Den Haag, waar ze al jarenlang vaste klant zijn.
Na het uitkleden en douchen, parkeren ze hun onderdanen eerst in een warm voetenbad om de inwendige thermostaat te activeren en jetzt geht’s los. Voor de eerste beurt kiezen ze de cabine van 85 graden. Ze draaien de zandloper om, vlijen zich op de badlakens en wachten op de dingen die komen. Bij hem breekt het meteen los en bij haar gaan de sluizen open dankzij een enthousiaste dame die een volle lepel eucalyptuswater boven de kachel heeft omgekeerd. Allemachtig, wat een hitte. Wanneer het persoonlijke kookpunt is bereikt, vluchten ze naar buiten om vervolgens via het schrompelbad van 4 graden en de koude stortdouche in het zwembad te springen. Wat een verrukking!
Ze relaxen met wat leesvoer op de ligbanken en na een minuut of 20 zijn ze klaar voor de tweede ronde. Dit keer in de heetste cabine van bijna 100 graden. Na de hele cyclus zakken ze af naar de bar voor een glas vers geperst grapefruitsap en een gezellig babbeltje met de andere gasten. Nog een laatste ronde? Welja, waarom niet? Ze kiezen voor de stoomcabine van 45 graden en eindigen met een dolle spartelpartij in het zwembad. Dit is het ultieme genieten. Veel leuker dan een bezoekje aan de bioscoop of disco.
Brandschoon, klaarwakker en tintelend van kruin tot voeten komen ze thuis. Zachtjes wordt de oppas gewekt, die zichzelf heerlijk op de bank heeft opgekruld. Er wordt afgerekend en rond 1 uur stapt hij op zijn fiets. “Dag Ruud, tot de volgende week.”

Klik hier voor de andere WE-300 bijdragen.

Dochters van het land

Op 22 mei schreef Janny over dit prachtige boek van Joyce Maynard. Naar aanleiding daarvan reserveerde ik het boek bij onze bieb en leende alvast de eerdere roman “Een lang weekend”. Ik ga nog op zoek naar “Zapp”, “Kindje lief” en “Thuis in de wereld”.

Joyce Maynard (1953) werkte als journaliste voor The New York Times, schreef vijf romans, inclusief het verfilmde “To Die For”, en vier non-fictieboeken. Haar levensverhaal tekende ze op in “Thuis in de wereld”, dat in vele landen in vertaling verscheen. Ze schrijft columns en essays voor onder andere “The Oprah Magazine” en “Newsweek” en verdeelt haar tijd tussen Californië en Guatemala, waar ze schrijfworkshops verzorgt. Ze heeft drie volwassen kinderen en twee geadopteerde jonge kinderen.

Op de achterkant:
Dochters van het land is een onvergetelijk verhaal over de band met je geboortegrond en met je familie, over de verwoestende kracht van de liefde, het helende vermogen van vergeving en het verlangen te ontdekken wie je bent. Dochters van het land volgt de levens van twee meisjes, geboren op dezelfde dag, in hetzelfde ziekenhuis in New Hampshire, die opgroeien in twee heel verschillende gezinnen. Hun levens lijken helemaal niet op elkaar, maar wat de jonge vrouwen gemeen hebben is het gevoel er nooit echt bij te horen. Soms humoristisch, soms hartverscheurend, laat deze roman zien wat het betekent om deel uit te maken van een gezin.

Ruth en Dana vertellen om de beurt in korte hoofdstukken over hun jeugd, hun leven en hoe hun relatie met hun moeder was. Hierdoor kruip je in de huid van deze geweldige vrouwen. Ze zijn verwekt in het orkaanseizoen van oktober 1949 en komen ter wereld op 4 juli 1950.
Vader Edwin Plank is een echte boer in hart en nieren. De boerderij is al sinds de 17e eeuw in het bezit van zijn familie. Hij houdt van zijn land en van zijn 5 dochters. Al lezend ga je ook van hem houden. In tegenstelling tot vader George Dickerson, die een flapdrol en een nietsnut is. De moeders zijn echter een heel ander verhaal.
Ik heb genoten van dit boek, omdat het vol respect voor de natuur en de seizoenen is geschreven en zonder de diverse karakters te veroordelen.

Zondagochtendsfeertje

zondag

zag ik

al dit moois

en legde het vast

herfstsfeer 

Als ik vroeger op straat liep

Voetje voor voetje

Beslist niet op de lijnen

Dat bracht ongeluk

Fan tot in de dood

Bron: HLN

Wat een trieste eenzaamheid.

Dierendag

Op 4 oktober wordt overal ter wereld stilgestaan bij de rechten van de dieren in onze samenleving. Het is ook de sterfdag van Sint Franciscus van Assisi (1181-1226), de grondlegger van de kloosterorde der Franciscanen. Uit de verhalen over het leven van deze heilige zijn vooral die over zijn liefde voor de natuur en de dieren tot de verbeelding gaan spreken zowel bij katholieken als bij protestanten.
Met name de uit de geschiedschrijving bekende preek van Franciscus tot de vogels heeft steeds opnieuw inspiratie gegeven.

In de twintigste eeuw ontstond er een sterke opleving in de belangstelling voor Franciscus als dierenvriend. Die belangstelling heeft zeker meegespeeld toen in 1929 tijdens een internationaal congres van verenigingen voor dierenbescherming in Wenen de sterfdag van de heilige Franciscus werd uitgeroepen tot internationale dag van het dier.

Wat doen jullie vandaag voor speciaals voor de dieren?

Waarde

Apologizing

does not always mean 

that you’re wrong

and the other person 

is right.

It just means

that you value 

your relationship 

more than your ego.

Gerechtigheid?

Eindelijk!
Na 4 maanden radiostilte en een boycot van moeders kant, heeft de rechter vanmiddag beslist dat onze jongste zijn dochter a.s. zondag op bezoek mag hebben.
De emoties waren heftig en Benjamin nam genoegen met een paar uurtjes, terwijl zijn advocate vond dat hij recht had op meer!
Maar wat nog veel belangrijker is: er komt een onderzoek van de Kinderbescherming naar het al dan niet functioneren van de moeder! Hier hebben we jaren op gewacht en gehoopt, tegen alle bureaucratie in.
Zou er dan toch gerechtigheid bestaan?

Home-sweet-home 37

Mijn man is zelfstandig ondernemer.

Als intermediair bemiddelt hij bij verkoop van bijvoorbeeld minilabs.

Deze machines logeren dan ook wel eens tijdelijk in onze kelder.

Voor transport naar het buitenland worden ze op pallets gezet en ingepakt.

Dit leverde eergisteren plaatjes voor de bijdrage van deze week.

Oeps, de vloer kan wel een sopje gebruiken.

Home sweet home is een initiatief van Barbaramama.

Kijk bij haar voor meer “gluren bij de buren” berichtjes.

Maantje

In het zuidwesten

hangt een mini maantje stil

op zijn rechterbil

Boekenlegger

Ik ben helemaal in de zevende hemel met de prachtige boekenlegger die Trudy voor me heeft gemaakt.

Kijk eens hoe mooi.
Dank je wel, Trudy.
You made my day!