Hoe mijnheer Prikkebeen zich met de kapellevangst verlustigt.

's Morgens vroeg sjokt Prikkebeen

Druk door dik en dun al heen; 

Vlinders vangen in zijn net 

Is zijn allergrootste pret 

En, als men hem dat verbood, 

Kniesde hij zich zeker dood.

Heeft hij zoo na lange jagt 

Een gevangen - o, wat lacht 

Prikkebeen dan wonder zoet! 

't Beestje speldt hij op zijn hoed, 

En geen gouden koningskroon 

Is dan in zijn oog zoo schoon.

Komt hij eindlijk, moê en mat, 

's Avonds t'huis met zijnen schat, 

Dan wordt alles net geschikt 

En in kastjes vastgeprikt. - 

Croesus, schoon als rijk bekend, 

Was bij Prik een arme vent.

Nog voordat hij slapen gaat 

En in 't bloote hemd al staat, 

Neemt hij zoo een beestjen op 

En bekijkt dat op en top. - 

Zooals afgebeeld staat hier, 

Ginnegapt hij van pleizier.

En zelfs 's nachts nog op zijn bed, 

Met zijn slaapmuts opgezet, 

Droomt hij van een tooverland, 

Waar de vlinders aan den wand 

Zitten en waar overal 

Torren vliegen zonder tal.

Vroeg, vóór dag en dauw al, staat 

Hij weer voor zijn bed paraat, 

Brommend: ‘'k Ben nieuwsgierig al, 

Wat vandaag ik vangen zal.’ - 

Prikkebeen, ik raad je, man, 

Trek toch eerst je broek maar an!