Dat vroeg mijn vader gisteren. Het toonde weer duidelijk aan dat hij vrijwel geen tijdsbesef meer heeft. Hij woont daar al twee jaar en het voelt nog steeds als nieuw. Vorige bezoekjes van ons zijn hem niet bijgebleven. Ik hoef me dus ook niet schuldig te voelen dat we niet zo vaak in de gelegenheid zijn om bij hem langs te gaan. Het blijft immers niet hangen.
Hoewel zijn jeugd, de oorlogsjaren en Indonesië nog vele verhalen bij hem boven brengen. Die periode ligt blijkbaar in een ander stukje geheugen opgeslagen.
De jaren met mijn moeder (meer dan 40) herinnert hij zich niet, evenmin als de periode tussen zijn verhuizing naar een flat (2012) en de maanden toen hij in het ziekenhuis lag en op 3-hoog in hetzelfde verzorgingshuis woonde (2015). Ver weg realiseert hij het zich wel en concludeert vervolgens laconiek dat het hem een hoop kopzorgen scheelt. Hij hoeft immers nergens meer over te piekeren. “Goodmorning,
groundhog day!”
We babbelden, knabbelden en dronken wat. Robbert maakte wat kiekjes en wij koesteren deze herinnering terwijl paps waarschijnlijk niets meer opslaat. Dat is niet erg. We hebben de foto’s en het goede gevoel.
Ik mocht zelfs bij hem op schoot zitten (ik hang er een beetje vreemd bij om zijn dij te sparen) en kijk zijn tuintje, zijn orchidee en het uitzicht. Schitterend!
