Wie de mop nog kent, weet hoe het afloopt …..
We zaten gistermiddag in een bomvolle wachtkamer in het Elisabeth ziekenhuis in Turnhout. Goed voorbereid op de enerverende excursie met behulp van een paar pilletjes om darmen en zenuwen in bedwang te houden. Alles wat er te googelen viel, was reeds gegoogeld. Wij waren min of meer overtuigd van de onafwendbaarheid van darmspoelingen. Er zijn twee alternatieven: niets doen en wachten op uitzaaiingen of verwijdering van de blaas. Hoezo multiple choice?
De risico’s voor de blaaswand zijn niet in te schatten. Er gaat een oorlog woeden nadat de tuberkelbacil daarbinnen is losgelaten. Het uiteindelijke resultaat moet vredig zijn, mits mijn afweersysteem die boodschap oppakt en de blaaswand heel blijft.
Ik maakte kennis met de secretaresse van de afdeling oncologisch dagziekenhuis en sta nu in hun agenda voor zes woensdagen tussen 12 april en 17 mei. Melden om half 1 na 2 uur niets gedronken te hebben. Katheter inbrengen, de vijand loslaten in de blaas, effe wachte, plazza! Maar dan wel met een dot javel in de plee, 15 minuten doorspoelen en een grondige wasbeurt van alle betreffende lichaamsdelen daarna. (ben ik blij dat wij een bidet hebben)
Zelfs seksueel contact mag de eerste 48 uur niet zonder condoom plaatsvinden. Alsof wij die dingen de afgelopen decennia in huis hebben gehad ….
Enfin, we gaan het meemaken. Met een brave blaas vertrekken en met de symptomen van een heftige blaasontsteking thuiskomen. Mij kun je dus rustig om een boodschap sturen. NOT.
