Soms, een enkele keer

Soms, een enkele keer,
met heel veel moeite en voornamelijk toevallig,
lukt het iemand
om met beide armen zijn verdriet te omvatten.
Hij tilt het op
Laat de deur niet op slot zijn nu..
Hij duwt hem open met zijn knie
en loopt met grote breedsporige passen naar buiten.
Kijk uit! roept hij
want het verdriet is zo groot dat hij er niet overheen kan kijken,
en doorzichtig is het nooit.
Ver weg, in een sloot of op een drassige plek
onder populieren
of achter een scheve schutting tussen autobanden,
speelgoed, resten van een vuur,
gooit hij het neer

en fluitend loopt hij terug naar huis.

~ Toon Tellegen

Behoefte aan zekerheid

Niet iedereen heeft dat in dezelfde mate. Avonturiers kicken juist op spanning en de uitdaging van het onverwachte. Er zijn zelfs mensen die niet kunnen leven zonder regelmatige adrenaline momenten. Je zou zeggen dat bij zulke types elke vorm van zekerheid juist een bedreiging is. Stel je voor dat het leven saai zou zijn!

Trouwe lezers weten dat ik niet dol ben op verrassingen. Mijn leven kan niet saai genoeg zijn. Ik ben dol op rust, regelmaat, tevreden, gelukkige mensen om me heen en een (v)echtgenoot waarop ik kan bouwen.

Hoe denken jullie over zekerheid? Zijn jullie angsthazen of waaghalzen?

Vrolijke fauna

Sinds Wy, An en Dotje onze tuin bevolken is de fauna uit de gehele omgeving opgefleurd. Diverse muisjes foerageren zich te pletter. Duiven, mezen, mussen en vinken kanen zich ongans. En wij blijven de bakjes vrolijk bijvullen.

De dames scharrelen veertien uur per etmaal in het gras, tussen de naalden en in de houtstapel. Ze hebben nauwelijks behoefte aan gemengd graan of legkorrels.

Om de paar dagen krijgen ze ook nog pasta, rijst, bami, aardappelen, groente of fruit. Dat gooien we joviaal vanaf de veranda in het gras. Het is telkens weer een genot om te zien hoe ze uit alle hoeken van de tuin komen aangalopperen, zodra wij met een lepel een bord of pan beginnen leeg te schrapen.

Kijk mamma, visjes

Een dappere man tussen haaien 

Hij staat ze heel kalmpjes te aaien 

Dus toen bedacht ik 

Deze limerick 

Om zondag mijn blog te verfraaien

Moeder Aarde

Zee/vasteland

2006

Beachy Head - UK

Tegenstelling in beeld is een idee van Melody

Thursday Challenge "SYMMETRY"

Geen perfecte symmetrie

Wel 2 pk in harmonie

Ook meedoen met deze uitdaging op donderdag? Klik hier.

Combinatie

Alle medewerkers hadden meteen in de gaten wanneer de vrouw van Peter nachtdienst had. Dan had Astrid namelijk geen tijd om zijn kleren voor de volgende dag klaar te leggen en het resultaat was om je te bescheuren. 

Een bruine en een blauwe sok, een knaloranje overhemd met rode stropdas of een grijs pak met bruine schoenen. Hij was zo kleurenblind als een garnaal en wist de meest hilarische combinaties te verzinnen.

Gelukkig kon hij de kleuren van een verkeerslicht uit elkaar houden, anders waren de gevolgen niet te overzien.

Hij miste ook ontzettend veel, vond Astrid. Neem alleen al die schitterende herfstkleuren. Voor hem was dat gewoon een zwart-wit plaatje. Natuurlijk zaten daar wel grijstinten bij, maar toch ….

Ze las een artikel over een mogelijke oplossing, die was getest op doodshoofdaapjes. Er werd een nieuw gen in het oog geïnjecteerd en na enkele weken training konden de aapjes veel meer kleuren onderscheiden. Maar Peter had daar helemaal geen vertrouwen in. Hij kon alles prima zien zonder bril of lenzen en was niet van plan om dit op het spel te zetten. En geef hem eens ongelijk.

Twee van onze zonen kwamen ook de bovenstaande test voor rood-groen kleurenblindheid niet door. Ik kreeg een speciaal brilletje op om te kunnen zien wat zij zagen. Heel bijzonder, maar wel vervelend. Hierdoor werden ze uitgesloten van bepaalde beroepen, zoals: beroepsmilitair, schilder, fotograaf, modeontwerper, kleuterleider, binnenhuisarchitect, treinmachinist, scheikundige (kleurreacties), aardrijkskundige (kaartgebruik) en politieagent.

Ik ben heel blij dat ik niet kleurenblind ben.

Dit is een schrijfopdracht van Aline

The Rose

The Rose, Queen, not only by hereditary and prescriptive

right, but also by universal assent, she occupies the same

throne and sways the same sceptre now as when Nero

feasted and when Sappho sang.

~ William M. Paul

Contributions to Horticulture

1850

Onverwachts - stoppen

Het onverwachtse kan zowel positief als negatief zijn. Spontane visite kan je dag opvrolijken, maar een dierbare overlijdt soms volkomen onverwacht en dan staat je wereld op zijn kop.

Wat ik stomvervelende dingen vind, zijn die pop-up sites die je voortdurend belagen op het www. Soms zijn ze werkelijk niet te stoppen of weg te klikken. Ze trillen als een gek of nemen je complete beeldscherm over, zodat je de bron moet afsluiten.

Ik heb de laatste maanden last van mailtjes van banken, die me waarschuwen voor beveiligingsproblemen. Banken waar wij niet eens een rekening hebben. Hoe stop je dat?

Invalshoek is een schrijfopdracht van reismeermin 

Periode: 18 juli t/m  15 augustus 2012
Onderwerp: Onverwachts

Invalshoek: Stoppen

Muisje

Dit piepertje klimt in de aren

Hij poogt zo zijn snacks te vergaren

En kijk die natuur

Zo sierlijk en puur

Daar kun je toch uren naar staren

Goede beslissing

Ik ben blij dat ik vorige week de knoop heb doorgehakt. 

Sinds mijn eerste voorzichtige schreden in blogland hield ik het verhalende en het losse flodder blog  strikt gescheiden.

Het ligt in mijn aard om toch bij beide blogs regelmatig iets te publiceren en dat werd me op den duur een beetje teveel van het goede. 

Ik zat gemiddeld aan de 10 berichtjes per week.

Nu ze zijn samengevoegd is mijn hoofd ook ineens een stuk opgeruimder.

Nou de wolkenlucht nog ……..

Ik hoop wel dat iedereen mij weer weet te vinden en dat ik niet te veel lezers ga verliezen.

Dronken/nuchter

Ik weet zeker dat hij geen druppel gedronken heeft

Toch geeft hij een aardig beeld van een hangover

Tegenstelling in beeld is een idee van Melody

Waterbabies

Dankzij een tip van Plato in zijn reactie op mijn logje over waterlelies:

Thursday Challenge "SUPREME"

Januari 1997

Een ijskoude winter, waarin wij tijdelijk dakloos waren.

Ook meedoen met deze uitdaging op donderdag? Klik hier.

Solo

Na het raadplegen van deze website gaat er een wereld voor me open. Nooit geweten dat er zoveel betekenissen van het woord bestaan. De meest voor de hand liggende is natuurlijk “spel, zang of dans door een persoon”.

Maar wist je dat de Bengawan Solo de langste rivier van het Indonesische eiland Java is? Wel 540 kilometer lang.

Het is ook een Utrechtse muziekgroep met als enige vaste bandlid singer-songwriter J. Perkin (Michiel Flamman).

Klik hier voor meer info of om nummers te beluisteren. Ze traden ooit op bij Pinkpop.

De Solo is eveneens een zeilboot, een motorfiets en een Belgische wielerploeg, las ik op de eerst gelinkte site.

Solo

Geen mythe of wildwestverhaal
is het wat ik ditmaal opschrijf.
Ik klauter uit een krater, kaal -
de zon brandt op mijn dunne lijf.

Ik roep een zin. Het klinkt te schraal
in het omringende gewelf -
ik heb geen schim of filiaal -
ik ben vandaag alleen mezelf.

Ik kan mij niet beroepen op
een stand-in of een stijlfiguur,
een schuilnaam of een ledenpop.
Er is geen spoor van literatuur.

~ Gerrit Komrij

II Solo  

Vanochtend laat
sliep hij nog, gaf niet thuis
in de zoetheid van de dag.

Daarna een onrustig beeld
van handelingen:
trui aantrekken, douchen,
ontbijten bij Baboeschka.

Waarna hij, bij wijze van proef,
zijn gitaar twee uur lang
niet aanraakte;

alsof het hem moeite kostte
een of ander akkoord te vinden
vandaag,

vandaag zijn vingers definitief
in stelling te brengen.

~ Paul Janssen

Bij Aline vind je de andere bijdragen aan deze opdracht

Not in a silver casket

Not in a silver casket cool with pearls
Or rich with red corundum or with blue,
Locked, and the key withheld, as other girls

Have given their loves, I give my love to you;
 
Not in a lovers'-knot, not in a ring
Worked in such fashion, and the legend plain—
Semper fidelis, where a secret spring

Kennels a drop of mischief for the brain:
 
Love in the open hand, no thing but that,
Ungemmed, unhidden, wishing not to hurt,

As one should bring you cowslips in a hat
 
Swung from the hand, or apples in her skirt,
I bring you, calling out as children do:
"Look what I have!—And these are all for you."

~ Edna St. Vincent Millay (1892-1950)

(vertaald door Herman de Coninck)

Niet in een zilveren kistje vol juwelen

en blauwe of rode edelstenen, goed op slot gedaan

(waarvan ik dan de sleutel niet met je wil delen)

bied ik mijn liefde aan.

Niet in een fraaibewerkte ring voor jou

met daarin zo duidelijk gegraveerd

en zo zelfzeker de inscriptie ‘eeuwig trouw’

dat je nog nauwelijks gelooft in wat zo'n ring beweert.

Maar uit teveel, niet uit tekort

bied ik mijn liefde aan

als een meisje van tien - ik zie me daar nog staan,

zoals ik een boordevolle schort

vol appels omhooghou:

‘Kijk wat ik heb en allemaal voor jou!’

Broeds

Ons Dotje is broeds. Als een uitgezakte theemuts zit ze op haar ei en weigert het zoldertje te verlaten. Haar oogjes staan in de droomstand, maar wanneer je probeert haar aan te raken, pikt ze venijnig van zich af. 

Jemineetje, wat nu? Er valt niets uit te broeden. Geen haan in de buurt. Tja, leg dat maar eens uit aan ons Dotje. Ze eet niet, ze drinkt niet, ze broedt. 

Als startende kippenamateur raadpleeg je dan het wereldwijde web. En jawel, het antwoord is gevonden. 

Vrijdag heb ik dus de stoute (werkhand)schoenen aangetrokken, madam van haar ei gelicht en in de tuin gepoot. Onder luid protest stoof ze kakelend over het gras. Ik pakte snel het eitje en ruimde wat poepjes op. Even later begon ze gulzig te eten en drinken. Nog een kwartiertje heeft ze rondgehuppeld en gefladderd, daarna ging ze als een streep richting hok. 

Oké, dit wordt dus het ritueel voor de komende dagen. Twee keer per dag ga ik kipheffen. Stoer, nietwaar?

In memoriam

Vertrek van dochters

Ze moesten inderdaad gaan, ik had het gezien
aan hun gezichten die langzaam veranderden
van die van kinderen in die van vrienden,
van die van vroeger in die van nu.

En gevoeld en geroken als ze me kusten,
een huid en een haar die niet meer voor mij
waren bedoeld, niet zoals vroeger,
toen we de tijd nog hadden.

Er was in ons huis een wereld van verlangen,
geluk, pijn en verdriet gegroeid, in hun
kamers waarin ze verzamelden wat ze mee
zouden nemen, hun herinneringen.

Nu ze weg zijn kijk ik uit hun ramen en zie
precies datzelfde uitzicht, precies die
zelfde wereld van twintig jaar her,
toen ik hier kwam wonen.

Rutger Kopland
uit: Dit Uitzicht
Van Oorschot, Amsterdam, 1982

Weer

Het weerbericht in deze dagen

Is reden genoeg om te klagen

Het zit me heel hoog

Ik hou het niet droog

Wil jij om een zonnetje vragen

Waterlelies

Waterlelies hebben een lange geschiedenis. Ze komen bijna overal op de wereld voor en werden al duizenden jaren geleden gebruikt als voedsel en geneesmiddel. Daarnaast hadden ze een grote symbolische betekenis. In alle beschavingen heeft men dezelfde dromen gekoesterd: de droom van zuiverheid en die van onsterfelijkheid. Het zijn juist die aspiraties die in de waterlelie verenigd zijn. Waterlelies verdwijnen elk jaar spoorloos in de modder of in een opdrogende poel, om vervolgens in de lente weer boven te komen. De blauwe waterlelie van de Nijl vertoont dit kunstje zelfs elke dag. ‘s Avonds vouwen de bloemen zich dicht en verdwijnen onder water, om de volgende dag weer boven te komen en open te gaan. Al vijftig eeuwen lang wordt deze waterlelie als symbool van wederopstanding gezien. De waterlelie heeft een langere geschiedenis dan de roos.

Zilver/goud

Tegenstelling in beeld is een idee van Melody

Samen

Vanaf nu zijn 

Ram in Ravels 

en 

Rammelaars 

samengevoegd op  

dit adres

Tot ziens, allemaal.

Thursday Challenge "MOVEMENT"

2011 Marissa op haar driewieler

Kijk voor de andere bijdragen op deze website

Neerslachtig

Zien jullie die gele vlek?

Daaronder wonen wij.

Onze tuin staat blank.

De paarden van de buurman krijgen zwemles.

De kippen hebben inmiddels zwemvliezen ontwikkeld.

Onze vissen drijven bijna over de rand van de vijver.

De verwarming slaat aan.

11 juli?

Ammehoela.

Boezem

Het eerste beeld wat mij voor ogen komt is dat van een moeder die haar kind tegen de boezem drukt om het te troosten of beschermen. Die moeder draagt klompen, een rok en schort. Ze heeft haar warrige, blonde lokken opgestoken. Haar boezem is zacht en omvangrijk. Ze lijkt wel een beetje op de vrouw naast het kleine meisje.

In je hart worden de bovenste holtes boezems genoemd. Iedereen heeft er dus sowieso twee. Ook de kerels. ;o)

Polderrijk Nederland kent ook de boezem als opvangbekken voor overtollig water.

Verder hebben we nog een paar spreekwoorden, zoals:

Een adder (een slang) aan zijn borst (aan zijn boezem) koesteren.

Weldaden bewijzen aan iemand die er misbruik van maakt.

De hand in eigen boezem steken.

Eigen schuld bekennen.

Een steen in de boezem dragen.

Wreed zijn.

O ja, nog een paar citaten:

Vooral als ik de hand in eigen boezem steek, betreur ik het geen vrouw te zijn.

~ Karen Jonckheere

Deze Engelse is zo beschaafd, verdomd, ze heeft geen boezem en geen kont.

~ Stevie Smith

Een gentleman is een man die nooit achter de rug van een dame over haar boezem spreekt.

~ Peter Ustinov

Toen zag men mond aan mond, en borst aan boezem kleven.

Toen klapte kus op kus, als ’t op een scheiden ging.

~ Joost van den Vondel

Voor een simpele woensdag met flutweer, vind ik dit wel weer genoeg ontboezemingen.

Mijn inspiratie is momenteel ver te zoeken.

Evenals het zonnetje.

Helaas, pindakaas.

Meer wow bijdragen vind je bij Aline

Vertrouwen

Vandaag gaat het eindelijk gebeuren. 

Hij heeft er jarenlang naar uitgekeken, verlangend naar vrijheid en zeeën van tijd. Nog een laatste keer trakteren, zijn afscheidscadeau in ontvangst nemen en zijn pensioen kan beginnen. 

Samen met zijn vriend gaat hij op wereldreis. Hier hebben ze hun hele leven voor gespaard. De gloednieuwe camper staat al te glimmen voor de deur. 

Het huis wordt vanaf volgende week verhuurd want ze vertrekken voor minstens drie jaar. De huurders zijn met zorg geselecteerd door een makelaar en ze hebben er het volste vertrouwen in. Huis en tuin zullen goed worden verzorgd. 

Ja toch zeker?????? 

Aline levert de eerste zin en wij maken er een verhaaltje van.

Dubbel feest?

Vrouw bevalt meteen na jawoord in stadhuis

 

Verknipt

Er was een klein meisje in Assen

Die wilde haar mamma verrassen

Ze pakte een schaar

En knipte d’r haar

Terwijl oma op haar moest passen

Trots of schaamte

Wij, de naoorlogse generatie, kregen het talloze malen te horen. Hoe erg het was om vijf jaar lang onderdrukt te worden. Hoe weinig voedsel, brandstof, veiligheid en vertrouwen er was. En vooral hoe onvoorstelbaar laf of dapper sommige mensen zich hebben gedragen.

Je hebt er niet voor gekozen in wat voor milieu je wordt geboren. Evenmin draag jij de schuld voor ouders of grootouders die “fout” waren. Je kunt wel geweldig trots zijn op degenen die voor de “goede” kant kozen. Als dat toevallig familie is, dan is dat geen verdienste, dan heb je doodgewoon mazzel gehad.

 Ik ben dus zo’n mazzelaar. Het gezin waarin mijn vader opgroeide zat aan alle kanten actief in het ondergrondse circuit. Er werden acties op touw gezet, parachutisten gered, persoonsbewijzen vervalst en Joodse kinderen opgevangen. Uiteindelijk moest mijn vader met een aantal anderen onderduiken in een hooiberg. Ook die boeren (broer en zus) leverden een dapper stukje protest tegen de bezetter en liepen zelf ernstig gevaar.

Ik vraag me wel eens af of ik de juiste keuzes zou hebben gemaakt. Zou ik het leven van mijn kinderen op het spel zetten om anderen onderdak te verlenen of een distributiekantoor te overvallen? Ik hoop dat ik die kracht en moed zou hebben gehad, maar ik ben blij dat ik het niet hoef te bewijzen.

Het is diep tragisch hoe de kinderen van NSB’ers zijn afgerekend op de keuze van hun ouders. Ik begrijp de woede en frustratie echt wel, maar in hoeverre mag je die uiten naar familieleden? Datzelfde geldt voor de naasten van een misdadiger. Die mogen toch ook niet scheef worden aangekeken of zelfs gemeden en veroordeeld.

Hoe dan ook, in oorlogen worden helden en lafaards geboren. We herdenken de een en proberen de ander te vergeven. Gelukkig leven we nu in vrede.

Het WE-300 thema voor de maand juli is “verzet”. In deze schrijfopdracht van Plato mag het woord zelf niet worden gebruikt.

Fietstocht

Het verre postkantoor was de magneet.
Niet om de luchtpostzegels of de taal
Van overzeese stempels – nee, het deed
Op tweehoog ’s middags dienst als jeugdleeszaal.

Tweemaal, op dinsdag en donderdag,
Verdween ik in het ruime trapportaal
En kwam weer buiten met een brede lach.
Ik had mijn voorraad boeken andermaal.

Met in mijn hoofd een eerste regel die
Ik vluchtig had gezien bij een verhaal
Werd, fietsend, al naar het vervolg gegist.

Toch geselde ik vervaarlijk het pedaal
Om sneller thuis te zijn, omdat ik wist:
Het boek is beter dan de fantasie.

~  Gerrit Komrij (1944-2012)

Vriezen/dooien

Tegenstelling in beeld is een idee van Melody

Broodnodig

Belangrijk

Het is maar goed dat we onszelf belangrijk vinden.
Als het eens niet zo was, waar moest het dan wel heen!
Och och, we hoeven er geen doekjes om te winden:
Dan stortte werkelijk de maatschappij ineen.

Want stel u voor dat we onszelf ineens eens zagen
zoals de anderen ons zien. Hoe zou dat zijn?
Dat was afschuwelijk! Dat was niet om te dragen!
We wierpen ons waarschijnlijk voor de dieseltrein.

Ofwel, we zouden ons in t kolenhok verschuilen.
Geen mens zou nog meer geloven in zijn werk.
Meneer hiernaast zou in de gang gaan zitten huilen:
'Ik ben een vlerk....ik ben een nietsnut en een vlerk...'

En al de grote directeuren van bedrijven
gingen beschaamd en heel verdrietig naar hun bed;
ook de politici... ze zouden binnen blijven,
de ambtenaren kropen achter het buffet.

Geen enk'le spreker zou nog één keer durven spreken,
geen enk'le chef zou ooit een chef meer durven zijn,
geen enk'le predikant zou ooit meer kunnen preken,
De boel lag stil, volledig stil op elk terrein.

Gelukkig zijn we niet op die manier ontluisterd.
Wat is het eigenlijk toch prachtig ingericht,
dat de natuur ons stuk voor stuk heeft ingefluisterd:
vergeet het niet, je bent een mens van groot gewicht.....

~ Annie M. G. Schmidt

Thursday Challenge "BEVERAGES"

Zes jeugdige drinkers aan de bar

Kijk voor de andere bijdragen op deze website

Niet geheel naar wens

Er stond dinsdag een bezoekje naar het wilde westen gepland, een dagje Sweet Lake City. Het was al veel te lang geleden dat ik mijn vader had gezien. 

Om mijn binnenboel te ontmoedigen, slikte ik ’s morgens een aantal lamleggertjes en die vielen niet zo goed. Ik werd behoorlijk misselijk.

Om twaalf uur belden we om uit te leggen dat we nog niet konden vertrekken. Drie kwartier later stapten we toch maar in de auto met een bakje voor noodgevallen binnen handbereik. 

Een half uur later voegden we in op de A58 en ontdekte Robbert dat ook hij zijn dag niet had. Voor alle zekerheid reed hij slechts tachtig en bleef achter een vrachtwagen hangen. Bij Rijen even van de weg af, diep ademhalen, naar het toilet en weer de weg op. “Zullen we keren of toch maar niet?” Bij Zevenbergen opnieuw een pitstop. Dit ging nog wel eventjes duren.

We belden om te melden dat het nog een uurtje later ging worden. Tja, wat is wijsheid op zo’n moment. Beiden beroerd, maar inmiddels halverwege. Dus net zover terug als verder.

Na een derde pauze ging het ietsje beter. Ik had me intussen door een halve banaan heen gekieskauwd en na vele, diepe zuchten, kwam mijn maag tot rust. Ook manlief werd iets kalmer en Rotterdam kwam in zicht. Om kwart voor drie arriveerden we bij pappa en Femke, die ons liefderijk ontvingen.

Het was gezellig en ik hield me braaf aan grote glazen water. Robbert bezocht zijn Zoetermeerse nichtje en kwam rond half zes binnen. Een uurtje later gingen wij huiswaarts. De terugreis verliep voorspoedig en voor achten waren we thuis. Poeh, poeh….

We hebben geen spijt dat we zijn doorgereden. Het was een soort persoonlijke overwinning. Toch maken wij ons steeds meer zorgen over onze mobiliteit. Begrijpelijk, toch?

Asielzoeker in actie

Ongelooflijk. 

Wat een inventiviteit. 

De natuur is en blijft een wonder.

Vissen

 

Het wordt nimmer meer zoals het geweest is.

De oude man zucht diep en er glijdt een traan langs zijn rimpelige wang.

Nu zijn laatste makker is overleden, rest hem slechts eenzaamheid.

Somber staart hij over het water.

Een tenger jongetje komt naast hem zitten en vraagt of hij al iets heeft gevangen.

Verdrietig schudt hij zijn hoofd en vertelt dat hij afscheid neemt van de hengelsport.

“Wilt u het me leren, meneer? Ik heb altijd al graag willen vissen.”

Hij kijkt op en ziet de zon tevoorschijn komen.

“Kom je dan wel regelmatig oefenen, want dat is nodig, hoor.”

Aline levert de eerste zin en wij maken er een verhaaltje van.

De tuin

Een morgen ben ik zeer vroeg opgestaan,
en zie de bloemen, halmen, grassen staan
in een zo helder eigenaardig licht
of zij daar nog niet lang alleen zo staan
maar iemand juist van hen is heen gegaan.
Zo, als men in gezelschap binnentreedt
in stilte, en weet dat er gesproken is
maar niemand u wil zeggen wat het was.
Het is of er een engel op dit gras
getreden is en juist verdwenen is
zodat nog alles luistert naar zijn tred.
En halmen, grassen staan nog in gebed

J.W.F. Werumeus Buning (1891-1958)

Enerverend dagje

Kuipers veilig terug op aarde

Spanje verslaat Italië genadeloos met 4-0

Het was me het dagje wel.

Zomers

De tuin is een hofje van eden

Het onkruid weer aardig bestreden

We houden mooi weer

Dus een zomerse sfeer

En ik geniet zo van het heden