Familiedrama
Tragische noodlottigheid
Onvoorstelbaar triest
Drempelvrees
Gelukkig hebben we geen sintverplichtingen en kom ik zelden in winkels of tuincentra. Dat scheelt al een hoop narigheid. Over een dag of tien schaffen we twee echte kerstboompjes aan, voor het eerst in zeventien jaar. Ik wil dit jaar de geur van sparretjes beleven in plaats van het montageritueel van onze nepboom. Die boompjes mag manlief in Ravels-Eel zelf uitgraven voor een paar euro. Dat geeft extra cachet aan het geheel.
Het komt allemaal goed. Gewoon even doorbijten.
In gesprek
Belgedrag
Grote ergernis
Alles wordt gedeeld
Meeluisteren is helaas verplicht
Stiltegebied?
Gehandicapt
Vandaag de dag is niemand nog “correct”
De negerzoen is immers al verdwenen
En iemand met twee linkerbenen
Noemen we heel voorzichtig imperfect.
Dat zijn beperkingen voor de flapuit.
Eén woordje fout en je ligt eruit.
Sprookje in 120 woorden
Diep in een donker woud woonde een lief kaboutervrouwtje in een holletje tussen de wortels van een grote beuk. Lang geleden was ze verbannen uit het dwergendorp, omdat ze zich niet aan de regels had gehouden. Kabouters mochten zich niet zichtbaar maken en dat was nu juist het enige wat zij dolgraag wilde.
In het begin had ze zich wel eens eenzaam gevoeld, maar sinds een ekstervriendje haar een aaifoon had bezorgd, was ze intens gelukkig. Haar foto stond op het www en ze had nu contacten over de hele wereld. Vorige maand had ze haar kabouterprins virtueel leren kennen en hij was nu onderweg naar haar. Ze was zo ontzettend zenuwachtig.
Zouden zij samen nog lang en gelukkig leven?
(dit stukje is geschreven naar aanleiding van de wedstrijd op 120w.nl.)
Goed volk
Tegenwoordig zijn er helaas nog weinig huizen met open deuren. Een handvol kwaaie lieden heeft het bedorven voor de mensen van goede wil.
Wij hebben het geluk in een veilige buurt te wonen. Je hoort hier zelden over inbraak of diefstal. Wanneer wij logees hebben, moeten we bewust hekken en deuren sluiten, omdat ze anders geen oog dicht doen. Natuurlijk gunnen we iedereen zijn eigen gevoel van veiligheid.
Een keukenmeidenroman
Ik heb ervan genoten en ben erdoor ontroerd. Kathryn schrijft deels autobiografisch en deels fictief. De verhalen worden om beurten verteld door de blanke, afgestudeerde Skeeter en de zwarte “keukenmeiden” Aibileen en Minny.
Dit is een boek waarbij je van de lach in de traan schiet. Het is bijna onvoorstelbaar dat de samenleving er vijftig jaar geleden nog zo uitzag.
Een prachtig debuut en een aanrader!
"In het Mississippi van de jaren 60 wordt aan zwarte vrouwen wel de opvoeding van blanke kinderen toevertrouwd, maar niet het poetsen van het tafelzilver. Drie vrouwen zijn het allesbepalende racisme meer dan zat en besluiten dat de verschillen tussen hen minder belangrijk zijn dan de overeenkomsten."
Het is 1962 en de 23-jarige Eugenia, door iedereen Skeeter genoemd, ambieert een carrière als schrijfster. Naar een onderwerp hoeft ze niet lang te zoeken, als op een dag haar vriendin Hilly vertelt over haar missie in alle huizen van blanke gezinnen een apart toilet te installeren voor de zwarte hulp. Hoe meer Hilly gebrand is op deze vorm van segregatie, hoe meer Skeeter twijfelt aan de gewone manier van doen. Ze begint de verhalen te verzamelen van zwarte vrouwen die als hulp in de huishouding werken. De eerste die haar verhaal aan Skeeter durft te vertellen is Aibileen. Ze heeft als hulp al zeventien blanke kinderen opgevoed, maar als haar eigen zoon Treelore verongelukt op zijn werk, kijken de blanke bazen de andere kant uit. Aibileen haalt ook haar vriendin Minny over om Skeeter in vertrouwen te nemen. Minny is al vaker ontslagen dan ze kan tellen, omdat ze haar werkgevers altijd van repliek dient. Het boek dat de drie vrouwen schrijven wordt een ontroerend relaas met schokkende maar ook warme verhalen, met diepte, verdriet, humor en hoop. Hoop voor de zwarte gemeenschap, maar ook voor Skeeter, Aibileen en Minny. Hun dromen blijken uiteindelijk niet onbereikbaar te zijn.
Kathryn Stockett (1969) groeide op in Jackson, Mississippi. Ze studeerde Engels aan de Universiteit van Alabama en verhuisde naar New York waar ze werkte in de tijdschriftenmarketing.
Consuminderen
De volgende onkostenpost die ze onder de loep namen was de telefoon. De drie vaste lijnen kostten erg veel geld en ze hadden beiden een mobieltje. Wanneer ze een derde gsm zouden nemen en die als thuistoestel gebruiken, konden er honderden euro’s worden bespaard. Ze stuurden meteen een aangetekende brief naar de telefoonmaatschappij en beëindigden hun contract met ingang van het nieuwe jaar. Zodoende konden ze op de kerstkaarten meteen de wijzigingen aan iedereen doorgeven. Ze ontdekten dat hun internetverbinding stukken voordeliger was bij de concurrent. Ook deze knoop werd snel doorgehakt. Hier waren ze goed in. Samen kwamen ze er wel uit.
In Rotterdam bleek zich een geweldig leuke winkel te bevinden met tweedehands goederen, Spam geheten. Het paste prima bij de nieuwe begrotingsplannen en ze besloten daar een bezoekje te brengen om zichzelf te belonen voor alle besparingen. Voor haar werd het een kleurige glazen vaas en voor hem tien exemplaren van de “Lach” uit de jaren zestig. Ze maakten er een gezellig dagje van met een zalige mosselschotel als lunch en aansluitend een bezoekje aan de Euromast, waar ze zich 37 jaar geleden hadden verloofd. Voldaan keerden ze huiswaarts en sloten de dag af met een tevreden gevoel.
Het werd een hobby, een uitdaging zelfs, om steeds minder geld uit te geven. Er waren nog zoveel manieren om te consuminderen. Er bestonden zelfs websites over dit onderwerp. Ze leerden hun eigen wasmiddel maken, verkochten honderden boeken, bereidden hun maaltijden met voordelige en gezonde ingrediënten en stapten vaker op de fiets om brandstof te besparen. Na verloop van tijd hielden ze zelfs geld over aan het eind van de maand. Hun inspanningen werden beloond en ze kwamen niets te kort. Het was wel jammer dat er geroddeld werd door buren en kennissen. Die begrepen er allemaal niets van en veroordeelden hun nieuwe leefwijze.
Na een jaar maakten ze de balans op. Ze zetten opnieuw alle uitgaven op een rijtje en telden hun zegeningen. Het tweede rijtje was verreweg het langst. Ze keken elkaar glimlachend aan. In principe was er geld genoeg om een kleine vakantie te plannen, ze konden hun garderobe aanvullen, zich op tijdschriften abonneren of uitgaan. Het kon allemaal, maar het hoefde niet meer. Ze waren gezond en ze waren samen. Volkomen tevreden met wat ze hadden. Er ontbrak niets aan hun geluk. De roddelaars konden opzouten. De waarheid was glashelder: “Minder is meer”.
Meer bijdragen aan deze vijf van vrijdag vind je bij Aline.
Vertrouwen - waardeloos
Een argeloos kind in Maastricht
Vertrouwde op ‘t eerste gezicht
Dat bleek waardeloos
Dus werd hij heel boos
En is er nooit meer voor gezwicht
Bij reismeermin vind je de andere invalshoeken
Inslaan
Onze fotowinkel in Den Haag hield op te bestaan en zowel manlief als ik zochten naar een bron van inkomsten. Hij als zelfstandig intermediair zonder personeel en ik als administratief medewerker bij een hypotheekbank.
Onze levens veranderden radicaal. Voor het eerst in tweeëntwintig jaar ging ik veertig uur per week uit werken. Mijn man werkte deels vanuit huis en zorgde voor de jongens en het huishouden. Hij leerde koken vanuit het kookboek en zette prima maaltijden op tafel. Hij deed de boodschappen en kende het winkelcentrum beter dan ik.
Menigeen had commentaar op onze beslissing en vroeg zich af wat ons bezielde. We hadden er gewoon behoefte aan om het roer om te gooien. Daar waren we het beiden over eens. Gelukkig maar. Stel je voor dat het een breekpunt in je relatie wordt.
We hadden mijn salaris als basis en zijn grillige inkomsten als extraatje. In de vette jaren konden we twee keer op vakantie en in de magere jaren bleven we thuis, werden alle abonnementen opgezegd en bezuinigden we op alles.
We hebben nooit spijt gehad van onze switch en zouden het zo opnieuw doen. Er ontstond steeds meer begrip over en weer. Vanaf april 1975 was ik de thuisblijfmoeder geweest en hij de man die het vlees sneed. Nu waren de rollen omgedraaid. Ik kan iedereen zo’n leerzame ruil aanbevelen.
Meer bijdragen aan deze W.O.W. vind je bij Aline.
Dichters op dinsdag
Dichters op dinsdag
Rijmen herfstige regels
Voor Melody’s blog
Natuurlijk afscheid
Verrotting naast Sterremos
Wachtend op de vorst
Meer DiDi vind je bij Melody
To do or not to do
Het ultieme “ont-moeten” is niets meer hoeven.
Geen verplichtingen.
Rust in je bol.
Koninklijk
Koningsgier verontwaardigd. Het regent nota bene!
Om de week plaatst Joke een nieuw thema voor de opdracht “zes woorden met beeld”.
Wil je ook meedoen? Klik dan hier.
Potpourri
Een nieuwe uitdaging voor iedereen die dit leest.
Plaats een column, gedicht, muziek, foto of spreuk.
Er zijn geen beperkingen.
Alles mag, niets moet.
Reageer hieronder met een linkje naar je bijdrage.
Ik voeg je dan toe in de zijbalk.
Wie doet er mee?
Jij?
Schrijfuitdaging
Schrijfuitdaging van Plato (augustus 2011): Schrijf een One-O-One (100 woorden plus 1 voor de titel)
en beschrijf hierin je goede eigenschappen.
Beperking: het woordje “ik” mag er niet in voorkomen.
Deugden
Ze is een vriendelijke vrouw.
IJverig, plichtsgetrouw, geduldig, zorgzaam en trouw.
Ook is ze gastvrij en koestert ze haar vriendschappen.
Soms is ze bijdehand en ad rem.
Ze heeft gevoel voor humor en is vlot van begrip.
Bij vlagen is ze ondeugend en lekker stout.
Maar ook meelevend, beleefd en voorkomend.
Natuur en milieu staan bij haar hoog in het vaandel.
Ze is spaarzaam en geeft niets om materiële zaken.
Ze is bescheiden, verveelt zich nooit en kan heel goed alleen zijn.
Ze is dol op rust, vrede en stilte.
Ze roddelt niet en houdt beslist niet van zinloos gebabbel.
Oplossing
Geen van onze spruiten heeft onze puzzelgenen geërfd, maar ze zijn allemaal wel goed in logisch denken. “Geen probleem te groot voor beukennoot” is een van onze uitspraken. Geef onze middelste zoon bijvoorbeeld een kluwen touw en hij is uren zoet. Hij moet en zal de boel ontwarren en is dol op dat soort uitdagingen. Waar een ander opgeeft, begint het bij hem te kriebelen. Met engelengeduld en volharding weet hij bijna alles uit te pluizen. Keer gerust een pot gemengde schroefjes ondersteboven. Je krijgt alles gesorteerd terug.
We zijn ook allemaal elkaars beste raadgevers. Gooi vooral een probleem in de groep en de raderen gaan draaien. De ene uitwerking is nog fraaier dan de andere. Voor anderen is dit soms een vreemd fenomeen. Wat bezielt ons? Waarom zijn we allemaal zo gedreven in het zoeken naar ontraadseling? Hebben we het hier nog steeds over een hobby of is er sprake van een zekere bezetenheid? Misschien is het toch een vorm van erfelijke belasting. Gelukkig is het een redelijk onschuldige vorm. Er zijn ergere dingen waarmee je je nazaten ongewenst kunt opzadelen. Al met al zijn ze toch aardig opgedroogd. Laat ik hier vooral geen probleem van maken. Voor je het weet staat de hele familie op de stoep .....
Klik hier voor andere bijdragen aan deze WE-300. Het thema is oplossing.
Overschakelen
Vandaag, 17 november, schakelen wij over van Belgacom naar Telenet.
Ik houd mijn hart vast ..........
Als u niets van mij hoort, weet u wat de oorzaak is.
Intussen ga ik blad harken.
In de zevende hemel
De oncoloog was helemaal tevreden.
De MRI was perfect.
Het onderzoek van de binnenboel verliep “soepel”.
En …… ik mag terugkomen over een jaar!
Mijn bloedmonstertjes liggen nog in het lab, maar daar maak ik me geen zorgen om.
De zon én de maan schenen.
Onze derde spruit werd vandaag 32 en at hier gezellig mee.
Ik ben een gelukkig mens.
De overgave
Een groep jonge Comanche indianen overvalt het fort van de pioniersfamilie Parker. Granny, de moeder van het gezin, wordt ernstig mishandeld. Haar man, dochter en schoonzoon worden voor haar ogen gedood en haar kinderen en kleinkinderen worden ontvoerd.
De vrouw overleeft het ondraaglijke op pure wilskracht. Voortaan kent haar leven nog maar één doel: de ontvoerde kinderen terugvinden. “Een mens is nu eenmaal niet gebouwd om op te geven.” In haar gevecht om haar kinderen en kleinkinderen leert Granny uiteindelijk het machtigste wapen te hanteren: vergeving.
Arthur Japin baseerde deze roman op historische feiten. Ik houd van geschiedenis en hoewel dit boek voornamelijk het gevoel van de (groot)moeder vertolkt, wordt er een prachtig en vlijmscherp tijdsbeeld geschetst van deze belangrijke en trieste periode in de Amerikaanse geschiedenis.
Achterin het boek staat ook een stamboom van de familie en een tijdsbalk waarin alles wordt verduidelijkt. Dat vind ik altijd handige hulpmiddelen, evenals de plattegrond van Texas.
Avontuur (deel 3)
De tranen stroomden over zijn wangen en hij bleef haar naam herhalen.
“Dit kon geen toeval zijn. Deze Kurt had haar moeder gekend en dacht dat zij dat was. Haar moeder zou nu vijfentachtig zijn geweest en zij was bijna zesenzestig, maar in zijn verwarring zag hij dat leeftijdsverschil niet.”
Langzaam maar zeker kwam hij tot bedaren en kreeg zij de gelegenheid om het een en ander uit te leggen. Ze vertelde over haar eerste jaren in Veendam, waar iedereen hen met de nek had aangekeken, hun verhuizing naar Amsterdam, waar haar moeder onder de naam Sandra van Veen een nieuw bestaan had opgebouwd en over het noodlottig ongeval, waardoor zij als zestienjarige alleen achterbleef. Hoe ze vervolgens uit eerbetoon de vroegere naam van haar moeder had aangenomen. Ze verklaarde ook hoe ze als Sjoukje Veenstra weer in Veendam was beland nadat haar grootouders waren overleden en zij hun huisje had geërfd.
Hij werd steeds bleker om de neus en ze pauzeerde even om hem op adem te laten komen. Het drong uiteindelijk tot hem door dat zijn meisje al vijftig jaar niet meer leefde en hij vroeg haar verbouwereerd wanneer zij eigenlijk was geboren. In december 1945? Allemachtig, ze was zijn bloedeigen Sjoukje…..
Even was het doodstil en toen begon hij struikelend over zijn woorden aan zijn trieste verhaal. De oorlogstijd in Groningen, hun prille liefde, de verloving in stilte en het hartverscheurende afscheid in mei. Hoeveel verdriet hij had gehad toen al zijn brieven onbeantwoord bleven en hoe hij naar haar was blijven verlangen. Na jarenlange gevangenschap in de DDR was zijn vrijheid erbuiten niet veel groter geweest dan binnen en hij kon niet terug naar Nederland om haar te zoeken. Hij was alleen gebleven en had met zijn houtbewerkingbedrijf net het hoofd boven water weten te houden. Eind jaren tachtig was hij verlamd geraakt na een hersenbloeding en daarna hield hij zich alleen nog bezig met de handel via internet. In zijn vrije tijd schreef hij. Trots toonde hij haar zijn gepubliceerde dagboeken en gedichten. “Für Sjoukje, mein Leben”.
De thermoskannen lagen verloren in de Panda. Hier ging het om mensenlevens.
“Dit kon geen toeval zijn. Deze Kurt had haar moeder gekend en dacht dat zij dat was. Haar moeder zou nu vijfentachtig zijn geweest en zij was bijna zesenzestig, maar in zijn verwarring zag hij dat leeftijdsverschil niet.”
Langzaam maar zeker kwam hij tot bedaren en kreeg zij de gelegenheid om het een en ander uit te leggen. Ze vertelde over haar eerste jaren in Veendam, waar iedereen hen met de nek had aangekeken, hun verhuizing naar Amsterdam, waar haar moeder onder de naam Sandra van Veen een nieuw bestaan had opgebouwd en over het noodlottig ongeval, waardoor zij als zestienjarige alleen achterbleef. Hoe ze vervolgens uit eerbetoon de vroegere naam van haar moeder had aangenomen. Ze verklaarde ook hoe ze als Sjoukje Veenstra weer in Veendam was beland nadat haar grootouders waren overleden en zij hun huisje had geërfd.
Hij werd steeds bleker om de neus en ze pauzeerde even om hem op adem te laten komen. Het drong uiteindelijk tot hem door dat zijn meisje al vijftig jaar niet meer leefde en hij vroeg haar verbouwereerd wanneer zij eigenlijk was geboren. In december 1945? Allemachtig, ze was zijn bloedeigen Sjoukje…..
Even was het doodstil en toen begon hij struikelend over zijn woorden aan zijn trieste verhaal. De oorlogstijd in Groningen, hun prille liefde, de verloving in stilte en het hartverscheurende afscheid in mei. Hoeveel verdriet hij had gehad toen al zijn brieven onbeantwoord bleven en hoe hij naar haar was blijven verlangen. Na jarenlange gevangenschap in de DDR was zijn vrijheid erbuiten niet veel groter geweest dan binnen en hij kon niet terug naar Nederland om haar te zoeken. Hij was alleen gebleven en had met zijn houtbewerkingbedrijf net het hoofd boven water weten te houden. Eind jaren tachtig was hij verlamd geraakt na een hersenbloeding en daarna hield hij zich alleen nog bezig met de handel via internet. In zijn vrije tijd schreef hij. Trots toonde hij haar zijn gepubliceerde dagboeken en gedichten. “Für Sjoukje, mein Leben”.
De thermoskannen lagen verloren in de Panda. Hier ging het om mensenlevens.
Avontuur (deel 2)
Kurt had haar ontmoet in de zomer van 1944 en was op slag stapelverliefd geworden. Als jongeman van tweeëntwintig was hij gestationeerd in de provincie Groningen en daar had hij Sjoukje Veenstra leren kennen. In het dorp kende men hem als een betrouwbare vent, ondanks het feit dat hij een van de bezetters was. Hij regelde voedselpakketten voor de ondergedoken Joodse kinderen en waarschuwde de mensen in het verzet wanneer ze een inval konden verwachten.
Na de capitulatie moest hij terug naar Duitsland, maar hij zou zo spoedig mogelijk terugkeren naar zijn verloofde. Helaas had hij buiten de waard gerekend. Hij werd verraden en belandde in de gevangenis. Vanuit Brandenburg schreef hij tientallen brieven die hun bestemming nooit bereikten.
Intussen werd in december 1945 zijn dochter geboren en had Sjoukje zich neergelegd bij het feit, dat ze in haar eentje voor de opvoeding opdraaide. Ze vernam niets meer van Kurt en vertelde haar dochtertje dat haar vader was overleden.
Ze moest goed op de weg letten hoewel haar hoofd wel een bijenkorf leek. Waarom was ze akkoord gegaan met deze maffe regeling? Wie was deze man en wat wilde hij? Ze leek wel zot om hierin mee te gaan. Na haar wilde jaren in de commune, op popfestivals en bij demonstraties was ze nooit meer zo onbezonnen bezig geweest. Wat mankeerde haar in vredesnaam? Achteraf had ze spijt dat ze haar buren niet had verteld wat ze van plan was. Niemand wist van deze roekeloze onderneming. Na haar pensionering had ze zich teruggetrokken uit de maatschappij. Haar wereld bestond alleen nog maar uit het wereldwijde web, waar ze een extra bron van inkomsten had aangeboord.
“U heeft uw bestemming bereikt”, meldden de beide Toms. Hier moest het zijn, de Kärstadter Strasse. Ze was nauwelijks uitgestapt of de voordeur ging open en een hoogbejaarde man manoeuvreerde zijn rolstoel soepel over het tuinpad. “Sjoukje? Sjoukje Veenstra? Liebchen, du hast noch dieselbe himmelsblaue Augen.”
“Liebchen? Wat had ze nou aan haar fiets hangen? Waar had hij het over? Die arme man was duidelijk ernstig in de war. Maar het kon toch geen kwaad om even met hem naar binnen te gaan en uit te leggen wie zij was? Hij zou haar heus niet bespringen.”
Na de capitulatie moest hij terug naar Duitsland, maar hij zou zo spoedig mogelijk terugkeren naar zijn verloofde. Helaas had hij buiten de waard gerekend. Hij werd verraden en belandde in de gevangenis. Vanuit Brandenburg schreef hij tientallen brieven die hun bestemming nooit bereikten.
Intussen werd in december 1945 zijn dochter geboren en had Sjoukje zich neergelegd bij het feit, dat ze in haar eentje voor de opvoeding opdraaide. Ze vernam niets meer van Kurt en vertelde haar dochtertje dat haar vader was overleden.
Ze moest goed op de weg letten hoewel haar hoofd wel een bijenkorf leek. Waarom was ze akkoord gegaan met deze maffe regeling? Wie was deze man en wat wilde hij? Ze leek wel zot om hierin mee te gaan. Na haar wilde jaren in de commune, op popfestivals en bij demonstraties was ze nooit meer zo onbezonnen bezig geweest. Wat mankeerde haar in vredesnaam? Achteraf had ze spijt dat ze haar buren niet had verteld wat ze van plan was. Niemand wist van deze roekeloze onderneming. Na haar pensionering had ze zich teruggetrokken uit de maatschappij. Haar wereld bestond alleen nog maar uit het wereldwijde web, waar ze een extra bron van inkomsten had aangeboord.
“U heeft uw bestemming bereikt”, meldden de beide Toms. Hier moest het zijn, de Kärstadter Strasse. Ze was nauwelijks uitgestapt of de voordeur ging open en een hoogbejaarde man manoeuvreerde zijn rolstoel soepel over het tuinpad. “Sjoukje? Sjoukje Veenstra? Liebchen, du hast noch dieselbe himmelsblaue Augen.”
“Liebchen? Wat had ze nou aan haar fiets hangen? Waar had hij het over? Die arme man was duidelijk ernstig in de war. Maar het kon toch geen kwaad om even met hem naar binnen te gaan en uit te leggen wie zij was? Hij zou haar heus niet bespringen.”
Avontuur (deel 1)
Stipt om 8 uur sprong Sjoukje uit bed, zo in haar pantoffeltjes en warme ochtendjas. Het zonnetje kwam net op. Ze had zin in deze nieuwe dag. Haar eerste actie was een druk op de knop van het koffiezetapparaat, dat meteen gehoorzaam begon te pruttelen. Intussen nam ze haar medicijnen in, checkte de e-mail, vulde de dagelijkse spellingtest in en las even later de nieuwste blogberichtjes onder het genot van de eerste kop koffie en sigaret. Ze was een gewoontedier en dit hoorde bij haar dagelijkse ritueel. De radiatoren tikten gezellig en het huis warmde zich langzaam op.
Precies om 9 uur schonk ze haar tweede kop koffie in en wandelde met haar puzzelboekje en potloodje naar de wc. Ook daarin was ze een gewoontedier. De douche volgde een kwartiertje later en om half 10 zat ze aangekleed voor haar toetsenbord. De dag strekte zich maagdelijk voor haar uit. Wat zou ze vandaag eens gaan doen? Een verhaal schrijven of een partijtje scrabbelen? Ach, waarom niet allebei? Zij was tenslotte eigen baas en hoefde aan niemand verantwoording af te leggen. Het was een goede beslissing geweest om haar eigen bedrijfje te starten. Dat had ze jaren eerder moeten doen.
Dankzij de computer was er een compleet nieuwe wereld voor haar opengegaan. Ze verdiende geld zonder daar veel moeite voor te hoeven doen. Kopen en verkopen via het internet. Het was zo eenvoudig. Ze koppelde advertenties van “gevraagd” aan die van “aangeboden” en ontving provisie voor de bemiddeling. De meeste mensen hadden weinig tijd of zin om zich in de materie te verdiepen. Zodoende fungeerde zij als intermediair en waren alle partijen over het algemeen tevreden. Dit kon ze nog jaren volhouden ongeacht haar gezondheid of mobiliteit, tenzij ze onverhoopt zonder internetverbinding zou komen te zitten.
Ze ontdekte een partij thermosflessen die voor een habbekrats werd aangeboden. Vijfhonderd stuks voor maar duizend euro. Dit was een echte uitdaging en ze ging naarstig op zoek naar potentiële gegadigden. Na een half uur vond ze een koper in Duitsland. De enige voorwaarde die hij stelde was persoonlijk contact. Hij was bereid vijfduizend euro te betalen wanneer ze de partij zelf kwam afleveren. Dat was zeer ongebruikelijk en ze werd er een beetje nerveus van. Het was vier uur rijden van haar huis in Veendam naar het Naturpark Elbetal. Zou ze het durven? Vierduizend euro was veel geld.
Ze hakte de knoop door en liet de partij door een transporteur bij haar afleveren. Ze mocht het geld over een week overmaken. De volgende dag laadde ze alles in haar Panda en stelde haar Tomtom in. Lenzen lag tussen Hamburg en Berlijn, bijna vierhonderd kilometer rijden. Ze installeerde de koelbox met haar lunchpakket en trok de veiligheidsgordel stevig vast. “Kom op, Sjoukje, je kunt het! Zie het als een avontuur.”
Kurt wachtte ongeduldig op haar komst. Zijn grote liefde was op weg naar hem. Wat een ongelooflijk toeval dat hij haar had gevonden. Na vijfenzestig jaar droomde hij nog steeds van haar.
Dit was de VvV van 19 augustus. De verplichte woorden zijn: bed, computer, lenzen, precies en thermosfles. Klik hier voor andere bijdragen.
Precies om 9 uur schonk ze haar tweede kop koffie in en wandelde met haar puzzelboekje en potloodje naar de wc. Ook daarin was ze een gewoontedier. De douche volgde een kwartiertje later en om half 10 zat ze aangekleed voor haar toetsenbord. De dag strekte zich maagdelijk voor haar uit. Wat zou ze vandaag eens gaan doen? Een verhaal schrijven of een partijtje scrabbelen? Ach, waarom niet allebei? Zij was tenslotte eigen baas en hoefde aan niemand verantwoording af te leggen. Het was een goede beslissing geweest om haar eigen bedrijfje te starten. Dat had ze jaren eerder moeten doen.
Dankzij de computer was er een compleet nieuwe wereld voor haar opengegaan. Ze verdiende geld zonder daar veel moeite voor te hoeven doen. Kopen en verkopen via het internet. Het was zo eenvoudig. Ze koppelde advertenties van “gevraagd” aan die van “aangeboden” en ontving provisie voor de bemiddeling. De meeste mensen hadden weinig tijd of zin om zich in de materie te verdiepen. Zodoende fungeerde zij als intermediair en waren alle partijen over het algemeen tevreden. Dit kon ze nog jaren volhouden ongeacht haar gezondheid of mobiliteit, tenzij ze onverhoopt zonder internetverbinding zou komen te zitten.
Ze ontdekte een partij thermosflessen die voor een habbekrats werd aangeboden. Vijfhonderd stuks voor maar duizend euro. Dit was een echte uitdaging en ze ging naarstig op zoek naar potentiële gegadigden. Na een half uur vond ze een koper in Duitsland. De enige voorwaarde die hij stelde was persoonlijk contact. Hij was bereid vijfduizend euro te betalen wanneer ze de partij zelf kwam afleveren. Dat was zeer ongebruikelijk en ze werd er een beetje nerveus van. Het was vier uur rijden van haar huis in Veendam naar het Naturpark Elbetal. Zou ze het durven? Vierduizend euro was veel geld.
Ze hakte de knoop door en liet de partij door een transporteur bij haar afleveren. Ze mocht het geld over een week overmaken. De volgende dag laadde ze alles in haar Panda en stelde haar Tomtom in. Lenzen lag tussen Hamburg en Berlijn, bijna vierhonderd kilometer rijden. Ze installeerde de koelbox met haar lunchpakket en trok de veiligheidsgordel stevig vast. “Kom op, Sjoukje, je kunt het! Zie het als een avontuur.”
Kurt wachtte ongeduldig op haar komst. Zijn grote liefde was op weg naar hem. Wat een ongelooflijk toeval dat hij haar had gevonden. Na vijfenzestig jaar droomde hij nog steeds van haar.
Dit was de VvV van 19 augustus. De verplichte woorden zijn: bed, computer, lenzen, precies en thermosfles. Klik hier voor andere bijdragen.
Voor elk wat wils
11-11-11
Mijn nichtje is vandaag jarig.
Wij gaan naar Borgharen voor een bezoekje bij onze oudste zoon en zijn vrouw.
In sommige streken wordt Sint Maarten gevierd.
Onder de rivieren beginnen de carnavalskriebels.
Hier in België is het een nationale feestdag.
De wapenstilstand van 1918 wordt herdacht.
Het is hier tevens dodenherdenking, zoals in Nederland op 4 mei.
Voor velen is het hun trouwdag.
Stel je voor: 11-11-11 in je trouwring.
Ik wens iedereen een fijne dag.
Woorden
Ze kunnen iets maken en breken.
Je kunt ze samen hebben, dat is niet prettig.
Ze kunnen tekortschieten in schrijnende gevallen.
De eerste woordjes zijn vertederend en de laatste woorden blijven je altijd bij.
Hoewel zwijgen goud is, kan het soms ook dingen kapot maken.
Woorden zijn ook bouwstenen.
Edgar Allen Poe zei: “Poëzie is de ritmische creatie van schoonheid in woorden.”
En hoeveel moois is op die manier ontstaan?
Of deze wijsheid van Moses ibn Esra:
“Woorden die recht uit het hart komen, gaan het hart binnen.”
“Woorden die recht uit het hart komen, gaan het hart binnen.”
“Woorden mogen alleen dienen om de stilte te verbeteren”, aldus Karel Jonckheere.
Trommeltraumaatje
Het gonst in mijn oren
Bonkt achter mijn ogen
Er is een nacht voor nodig
Om mijn hoofd op te ruimen
Drie keer mis prikken is te vergeven
Ik ben niet boos, alleen maar moe
Lekker naar mijn bedje toe
Nog wel heel even naar de maan gekeken
Het waren er twee
Een in de lucht en een in de vijver
De dag eindigt in vrede
Angst
Een stresskippetje moet naar Turnhout
Ze krijgt het bij voorbaat al steenkoud
Tien keer naar de plee
Dan nog niet tevree
Zo wordt ze in één dag wel heel oud
De trommel is nog wel te harden
Maar herrie scheurt oren aan flarden
Ze vindt het een ramp
Met haar voeten in kramp
En toch zal ze nu ook volharden
De uitslag volgt zes dagen later
We hopen dus niet op een kater
Daarna is ze blij
Weer zes maanden vrij
Dan klinkt er alleen nog geschater
Leuk en niet leuk
Zondag en maandag waren goede vrienden bij ons te gast en voelde het heerlijk vertrouwd en ouderwets gezellig. Er zijn vele kilometertjes gewandeld en we hebben lekker bijgepraat.
Nu ga ik me mentaal voorbereiden op de MRI van morgenmiddag. Daar kijk ik echt naar uit. NOT. Gelukkig heb ik geen last van claustrofobie, maar die herrie en de angst dat mijn voeten in de kramp schieten zijn al enerverend genoeg. Bovendien word ik weer even teruggeslingerd naar 2007 en kan ik 30 minuten bijna nergens anders aan denken. Maar het gaat weer over voordat ik een jongetje word….. Dus niet zeuren.
Home-sweet-home 42
Herfst in Ravels
Impressie van onze omgeving en tuin in deze schitterende najaarsdagen
 |
| De patatten zijn gerooid |
 |
| De bosrand toont haar herfsttooi |
 |
| Onze oudste beuk |
 |
| Blaadjes van de jongste beuk |
 | |
| Nog steeds een blauwe bloem in zicht |
 |
| Paddenstoeltjes op de veranda Oeps, das nie goe |
 |
| Passie in november |
De natuur is in de war, maar wat een genot!
Home sweet home is een initiatief van Barbaramama.
Ik was te klein
Ik wilde brullen
Het hele oerwoud vullen
Met mijn zware bas
Helaas het mocht niet zo zijn
Men vond mij nog veel te klein
Het hele oerwoud vullen
Met mijn zware bas
Helaas het mocht niet zo zijn
Men vond mij nog veel te klein
Honderd woorden
Er zijn diverse sites met opdrachten en uitdagingen voor bloggers. "The 100 word story" of "One-o-one" (inclusief titel) vind ik leuk om eens te proberen. Ik prik gewoon een woord uit de Touring en ga daarmee aan de slag. Here goes...
Weelderig
De volheid van dit woord ligt letterlijk bij ons om de hoek, want ten noordwesten van ons dorp leven ze in Weelde. Hier kan overigens ook in worden gebaad, aangezien er zich zowel een zwembad als een privésauna bevindt.
Minstens zo zalig is een weelderige bloemenborder of een gelijknamige boezem. De weelde van een groot gezin of rijke oogst zijn eveneens positieve betekenissen van het woord. Alleen zou onkruid van mij toch echt iets minder welig mogen tieren.
Dat er ook negatieve aspecten aan zitten, blijkt uit het oude gezegde: “Het hof baadt in weelde, terwijl het volk honger lijdt.”
De volheid van dit woord ligt letterlijk bij ons om de hoek, want ten noordwesten van ons dorp leven ze in Weelde. Hier kan overigens ook in worden gebaad, aangezien er zich zowel een zwembad als een privésauna bevindt.
Minstens zo zalig is een weelderige bloemenborder of een gelijknamige boezem. De weelde van een groot gezin of rijke oogst zijn eveneens positieve betekenissen van het woord. Alleen zou onkruid van mij toch echt iets minder welig mogen tieren.
Dat er ook negatieve aspecten aan zitten, blijkt uit het oude gezegde: “Het hof baadt in weelde, terwijl het volk honger lijdt.”
Schoolbank
Ze schreef dat de boerderij helemaal is vernieuwd, maar zelf woont ze al meer dan dertig jaar in Brabant. Ik hoop binnenkort wat meer verhalen van haar te horen.
Misschien heeft ze nog foto's uit de jaren 60. Ik hoop dat ze overeenkomen met de beelden die in mijn geheugen liggen opgeslagen.
Dit is echt leuk!
Melken
Toen kwam er een nieuw meisje op school. Ze heette Lia en woonde op een boerderij. Hoe gaaf was dat? Ik wilde meteen haar vriendinnetje worden en mocht die week ook echt een keertje met haar mee naar huis.
Er ging een wereld voor me open. Het leek alsof de tijd hier had stilgestaan. Ze liet me alle gebouwen zien en ik mocht helpen om de koeien van het land te halen. Het was melktijd. Haar vader molk nog op de ouderwetse manier, gewoon met de hand. De spenen werden ingesmeerd met uierzalf en hij zat op zijn krukje onder de koe. Ik mocht het ook proberen, maar kreeg er nauwelijks een straaltje uitgeperst. Ik vergeet nooit de smaak van die verse, warme melk. Het leek in de verste verte niet op de melk die wij thuis kregen.
O, wat was ik jaloers op Lia. Zij woonde hier gewoon. Zij mocht elke dag van al die dieren genieten en met kaplaarzen door de modder banjeren. Ze hadden alles wat wij niet hadden, een hond, een kat met jonkies, vee, stallen en een echte hooiberg. Wat was mijn leven dan saai op dat kleine 4-hoog flatje met alleen onze grasparkiet Trippeltje...
Andere bijdragen aan deze W.o.W. vind je bij Aline.
Voor ik ga slapen
Iemand gaf me deze leestip en ik reserveerde het boek bij de bieb. Woensdagmiddag werd ik gebeld. Het boek lag voor me klaar. Vrijdagmorgen had ik het uit. Als je moeite hebt met slapen, lees dit boek dan nooit!
Een geweldig thrillerdebuut van Watson. Hij liet zich inspireren door het leven van patiënten met geheugenverlies, in het bijzonder Henry Gustav Molaison en Clive Wearing. (Voor altijd vandaag)
SJ Watson werd geboren in Engeland, woont in Londen en werkte enkele jaren bij de Nationale Gezondheidsdienst. In 2008 werd hij toegelaten tot de eerste cursus romanschrijven van de Faber Academy. “Voor ik ga slapen” is daarvan het resultaat. De internationale rechten van dit boek zijn verkocht aan meer dan dertig landen. Op dit moment wordt het boek verfilmd door Rowan Joffe.
Christine wordt ’s ochtends wakker in een vreemd bed, in een vreemd huis, naast een man die ze niet kent. Ze herinnert zich niets van wat er die nacht is gebeurd en besluit snel haar kleren aan te trekken en naar huis te gaan. Maar dan ziet ze zichzelf in de spiegel. Christine herkent zichzelf niet: ze is veel ouder dan ze dacht. De man vertelt haar dat hij Ben heet en dat ze al tweeëntwintig jaar getrouwd zijn. Dat ze in haar eigen huis is. En dat haar geheugen jaren geleden is aangetast door een ernstig ongeluk. Elke nacht als Christine gaat slapen worden haar herinneringen gewist. Elke ochtend opnieuw moet iemand haar vertellen wie ze is. Christine is volledig afhankelijk van Ben. Maar als ze op advies van haar dokter een dagboek gaat bijhouden, ontdekt ze dat Ben haar lang niet alles vertelt.
Voor ik ga slapen is een ongekende psychologische thriller over liefde, verlies en de betekenis van het leven.
Een geweldig thrillerdebuut van Watson. Hij liet zich inspireren door het leven van patiënten met geheugenverlies, in het bijzonder Henry Gustav Molaison en Clive Wearing. (Voor altijd vandaag)
SJ Watson werd geboren in Engeland, woont in Londen en werkte enkele jaren bij de Nationale Gezondheidsdienst. In 2008 werd hij toegelaten tot de eerste cursus romanschrijven van de Faber Academy. “Voor ik ga slapen” is daarvan het resultaat. De internationale rechten van dit boek zijn verkocht aan meer dan dertig landen. Op dit moment wordt het boek verfilmd door Rowan Joffe.
Voor ik ga slapen is een ongekende psychologische thriller over liefde, verlies en de betekenis van het leven.
Herfst
Vervallen schoonheid
De laatste stuiptrekkingen
voor de ontbinding
onbarmhartig zal toeslaan
Zonneschijn maakt het draaglijk
Blogverjaardag
Hieperdepiep hoera!
Ik blog vandaag precies 1 jaar
Na ruim 600 berichtjes op 2 blogs tel ik 37000 bezoekers.
Ik ben zó blij met jullie.
Een dikke kus uit Vlaanderen
Abonneren op:
Berichten (Atom)